Ćwiczenia dotyczyły stoicyzmu. Zagadnienia jakie zostały opisane w notatce są następujące: historia Zenona, prawda wg stoików, znaczenie logiki dla stoików, myślenie i rozumowanie wg stoików, stoicka koncepcja relacji, dialektyka, sądy, sylogizmy hipotetyczne i dysjunktywne, retoryka u stoika, fizyka stoicka a fizyka epikurejska, Bóg, ciało, dusza, byt, celowość i opatrzność u stoików, kosmos i miejsce człowieka w kosmosie u stoików
Stoicyzm
Założycielem szkoły stoickiej, uznawanej za jedną z największych epoki hellenistycznej, był Zenon, syn Mnazeasa. Pochodził z Kation na Cyprze, greckiej osady, zamieszkanej przez osadników fenickich. Urodził się ok. 333/332 roku przed Chrystusem. Mając dwadzieścia lat ten młodzieniec rasy semickiej przybył do Aten. Swoją decyzję podjął prawdopodobnie pod wpływem pism sokratycznych, przywiezionych mu przez z ojca. Tam zbliżył się do Kratesa, jednego z przedstawicieli cynizmu oraz Stilpona, należącego do szkoły megarejskiej. Istnieją, także źródła informujące, że Zenon był uczniem filozofów orientacji platońskiej, Ksenokratesa i Polemona. Nadało to jego filozofii solidność i spekulatywną głębie, co wyróżniło szkołę stoicką spośród innych systemów epoki hellenistycznej. Nie przeszkodziło to, jednak Zenonowi w zajęciu stanowiska przeciwnego niż Platon wobec problematyki metafizycznej. Podobnie do Epikura zajął stanowisko materialistyczne. Stoicy uznali idee jako myśli ludzkiego umysłu i zanegowali ich transcendentność. Odrzucili, także obecność duszy duchowej, różnej od ciała. Według nich była ona ze swej natury cielesna i materialna. Tłumaczyli to współuczestnictwem duszy w bólu ciała oraz ciała w cierpieniu duszy. Zenon swoją wiedzę filozoficzną czerpał, także z lektury Heraklita. W nowy sposób opracował i przemyślał heraklitejską idee ognia, będącą zarazem physis, logosem oraz bogiem.. Określił naturę mianem twórczego ognia, który systematycznie dąży do tworzenia. Nazwał ja mistrzynią, doradczynią i dostarczycielką wszelkich pożytecznych rzeczy. Ponadto twierdził, że wszystko jest ożywione, że materia jest obdarzona życiem od wewnątrz, że całość jest żyjącym organizmem i bogiem, którego z kolei utożsamiał z kosmosem. Uważał, że physis i theion są ze sobą identyczne.
Kolejnym faktem, który wpłynął w znaczący sposób na filozofie stoicką było bez wątpienia założenie Ogrodu przez Epikura w 307/306 roku przed Chrystusem. W stosunku do niego sam Zenon żywił sprzeczne uczucia, które były mieszaniną przyciągania i odpychania. Ostatecznie, jednak stał się głębokim przeciwnikiem epikureizmu. Pogardzał, bowiem zredukowaniem świata i człowieka do nagromadzenia atomów oraz utożsamieniem dobra moralnego z przyjemnością, co uczynili epikurejczycy. W dużym stopniu przyczyniło się do założenia przez Zenona nowej szkoły filozoficznej. Ze względu na fakt, że nie był on obywatelem ateńskim wykładał w portyku, od czego właśnie pochodzi nazwa stoików. Dopuszczano tam zagorzałą dyskusję i polemikę nad naukami założyciela szkoły. W konsekwencji do filozofii Zenona zostały wprowadzone znaczne zmiany. Jej ewolucję doskonale widać, obserwując trzy okresy w dziejach szkoły stoickiej. Pierwszy z nich został nazwany starym okresem stoickim i utrwalił definitywnie pierwszą fazę rozwoju szkoły (Zenon, Kleantes, Chryzyp). Na nim właśnie zamierzam się skupić, omawiając stoicyzm. W tym miejscu należy, jednak wspomnieć, także o innych fazach rozwoju tej szkoły. Tak, więc drugi jej okres stanowi szkoła średnia, charakteryzująca się wni
(…)
… elementy: element ognia, element powietrzny (pneuma): następnie poprzez rozchodzące się po wszystkich rzeczach ogień i pneume formowały się elementy płynny i stały oraz kosmos i rzeczy w kosmosie. Wielkie znaczenie stoicy przypisywali właśnie pneumie, która miała być swego rodzaju siłą napędową wychodząca od centrum do najdalszych krańców i powracająca stamtąd do środka, zapewniając w ten sposób jedność…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)