Ćwiczenia dotyczyły Sokratesa. Zagadnienia jakie zostały opisane w notatce są następujące: krótka biografia Sokratesa, poglądy Sokratesa, cnota jako dobro bezwzględne, cnota jako wiedza, poglądy logiczne, metoda elenktyczna, metoda majeutyczna
Sokrates
urodził się w Atenach i w Atenach spędził całe życie. Był człowiekiem, w którym myśliciel w nierozerwalny sposób zespolił się z działaczem. Gdy tego wymagały potrzeby kraju, służył mu jako żołnierz i jako urzędnik. Na ogół nie brał jednak udziału w sprawach państwowych, poświęcając się działalności nauczycielskiej. Współcześni traktowali go jako sofistę; ale uczył bezinteresownie i miał inne poglądy. Uczył ludzi CNOTY; uczył ich rozumu, aby przez to doprowadzić ich do cnoty. W tej działalności widział sens swego życia. Żył z rodziną - Ksantypą w niedostatku. Był wszędzie tam, gdzie mógł znaleźć rozmówców, zatrzymywał ludzi na rynku, w palestrze czy podczas biesiady. Zyskał grono zwolenników, najwykwintniejsza młodzież ateńska - Alcybiades, Krycjasz, Platon, Ksenofont przestawała z nim stale. Ogół widział w nim dziwaka - Arystofanes przedstawił go w Chmurach, widział w nim ucieleśnienie bezcelowych rozważań, szkodliwej wolnomyślności, pychy, wymyślnych oszukaństw i braku szacunku dla tradycji. Dopiero gdy skończył 70 rok życia, spotkało go oskarżenie, że jego działalność jest szkodliwa. W 399 fabrykant Anytos, mówca Likon i poeta Meletos wnieśli przed sąd przysięgłych skargę na Sokratesa, że winien jest bezbożności oraz demoralizacji młodzieży. Sąd uznał winę Sokratesa. Wyrok śmierci spowodowała postawa Sokratesa, który winy swej nie uznał, ale kładł nacisk na doniosłość swej działalności. Z powodów religijnych wyrok nie mógł być wykonany zaraz i Sokrates spędził 30 dni w więzieniu. Mógł łatwo uniknąć śmierci, uczniowie chcieli mu ułatwić ucieczkę, lecz nie zgodził się na to, stojąc na stanowisku posłuszeństwa prawu. Ostatnie dni spędził na rozmowach z uczniami. Platon, wówczas z powodu choroby nieobecny, opisał w „Fedonie” ostatnie chwile Sokratesa. Potomność widziała w Sokratesie ideał filozofa. Nie zostawił pism. POGLĄDY
Zajmował się człowiekiem. Zajmował się jedynie sprawami etycznymi, cała zaś przyroda nie zajmowała go wcale. Mówił, że drzewa niczego nie mogą go nauczyć, uczą natomiast ludzie w mieście. Pracował na polu etyki oraz logiki, którą uważał za niezbędną dla etyki.
CNOTA JEST DOBREM BEZWZGLĘDNYM. Arete była starodawnym pojęciem Greków, ale różnie ją rozumiano - jako biegłość, sprawność, tężyznę życiową, inna jest dla mężczyzny i kobiety. Sokrates wskazał na zalety, które są jedne dla całego rodzaju ludzkiego: SPRAWIEDLIWOŚĆ, ODWAGA CZY PANOWANIE NAD SOBĄ. W ten sposób nadał wyrazowi „arete” całkowicie nowe, specjalne znaczenie. Prawa dotyczące cnoty moralnej są niepisane, w kodeksach ich nie ma, niemniej są trwalsze od pisanych. Wywodzą się bowiem z samej natury rzeczy, a nie z ustanowienia ludzkiego. Jakże mogłyby być ustanowione, skoro są powszechne, jednakowe dla wszystkich ludzi. Na powszechność prawd moralnych kładł Sokrates szczególny nacisk w opozycji do relatywizmu sofistów.
(…)
…. Tylko to co dobre, jest naprawdę pożyteczne. Cnota jest wiedzą. Wszelkie zło pochodzi z nieświadomości. Nikt umyślnie i ze świadomością zła nie czyni. Wiedza jest tedy warunkiem dostatecznym cnoty, jest tym samym co cnota. To intelektualizm etyczny. Cnoty można się nauczyć, można je nabyć. To dobro nie jest wrodzone. Cnota jest jedna - bo jeżeli wszystkie cnoty są wiedzą?
W swych osobistych decyzjach powoływał…
…. Tylko to co dobre, jest naprawdę pożyteczne. Cnota jest wiedzą. Wszelkie zło pochodzi z nieświadomości. Nikt umyślnie i ze świadomością zła nie czyni. Wiedza jest tedy warunkiem dostatecznym cnoty, jest tym samym co cnota. To intelektualizm etyczny. Cnoty można się nauczyć, można je nabyć. To dobro nie jest wrodzone. Cnota jest jedna - bo jeżeli wszystkie cnoty są wiedzą?
W swych osobistych decyzjach powoływał…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)