Opracowanie najważniejszych pojęć i głównych filozofów, chronologicznie od Talesa z Miletu do Spinozy. Myśliciele omówieni w notatce: Tales z Miletu, Anaksymander z Miletu, Anaksymenes z Miletu, Heraklit z Efezu, Demokryt z Abdery, Pitagoras, Parmenidas z Elei, sofiści, Protagoras, Gorgiasz, Prodikos, Sokrates, Platon, Arystoteles, św. Augustyn, św. Anzelm, św. Tomasz z Akwinu, Kartezjusz, Leibniz, Spinoza. W treści notatki pojawiają się następujące pojęcia: apeiron, bezkres, arche świata, panta rei, atomizm, pitagoreizm, człowiek jest miarą wszechrzeczy, homomensura, relatywizm poznawczy, but, intelektualizm etyczny, metoda zbijania, metoda majeutyczna, piękno, dobro, prawda, dusza, Demiurg, Państwo, jaskinia platońska, forma i materia, hilemorfizm, eudaimonia, teologia chrześcijańska, wola Boga, dowody na istnienie Boga, dowód a priori, dowód a posteriori, cogito ergo sum, racjonalizm, wątpienie metodyczne, Kartezjusz, subiekt, obiekt, rodzaje substancji, monady, dualizm kartezjański, Bóg jako wszechświat.
I okres filozofii Starożytnej
TALES Z MILETU
Mówi się, że przepowiedział zaćmienie słońca. Zaliczany jest do filozofów szkoły jońskiej
Tales twierdził, że zasadą świata jest woda (wszystko jest z wody, z wody powstało i z wody się składa). Zagadnieniem Talesa było pochodzenie świata. Nie pytał jednak już, to świat „zrobił”, lecz jakim świat był na początku. Nie szukał tego, co było przed światem, lecz co było własnym świata początkiem. Powstanie przyrody kojarzył Tales z narodzinami, wnioskując na podstawie obserwacji, że musi istnieć jakiś rodzaj substancji (nazwanej później pramaterią, arche), z której rozwinęły się wszystkie formy (ciała) przyrody i na którą się ostatecznie rozpadają. Teoria Talesa wskazywała na wodę jako pratworzywo, z którego rozwinął się świat, gdyż jest ona niezbędna do życia ("to, co żywe, żyje wilgocią, martwe wysycha, zarodki wszystkiego są mokre, a pokarm soczysty"), a świat był - jego zdaniem bytem ożywionym; woda zmienia też stany skupienia, a więc może występować w każdej formie. ANAKSYMANDER Z MILETU
Anaksymander wprowadził termin „początek” (po grecku arche).
Anaksymander rozumiał przez zasadę świata nie wodę ani żaden inny z żywiołów, lecz jakąś inna naturę bezgraniczną. W poszukiwaniu tej zasady wyszedł poza to, co dawała obserwacja. Za arche świata uważał „bezkres” (apeiron). Uważał, że świat wyłonił się z bezkresu. Proces powstawania przyrody polega na „wyłanianiu się z przeciwieństw”. Proces ten powoduje ruch( jest nieodłączony od materii). Dochodzenie z bezkresu do określoności jest ciągłą walką. Styk rzeczy określonych rodzi konflikty, napięcia.
ANAKSYMENES Z MILETU
Uważał, że świat jest bezkresny i że ruch jest wieczny. Arche świata jest powietrze
wśród wszystkich rodzajów materii wydawało się być ilościowo nieskończone
greckie przekonanie, że dusza nie jest w swej naturze różna od powietrza (jak dusza utrzymuje ciało przy życiu tak powietrz utrzymuje świat)
łatwa zmienność powietrza pozwalająca sobie wyobrazić, że powstały z niego wszystkie przedmioty
Ruch w świecie jest spowodowany zagęszczaniem i rozrzedzaniem się powietrza. Anaksymenes rozumiał, że powietrze może mieć różną gęstość. Zauważył związek między temperaturą a stanem skupienia materii:
ogień - był ciałem najgorętszym i najrzadszym
kamień - był ciałem najzimniejszym i najbardziej gęstym
HERAKLIT Z EFEZU
Zmienność rzeczy (wszystko płynie -pantarei)
Arche świata jest ogień. Zasadniczą własnością przyrody jest jej zmienność. Wszys
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)