Europejskie systemy partyjne-referat 2

Większość spośród partii konserwatywnych pojawiła się na przełomie XIX i XX w. Wyjątkiem są partie konserwatywne w tzw. demokracjach śródziemnomorskich. We Francji ugrupowania gaullistowskie to fenomen, który narodził się w latach pięćdziesiątych, hiszpańska Partia Ludowa (PP) powstała w 1989 r., a włoska Forza Italia została powołana do życia w 1994 r. Pierwsza deklaracja programowa Partii Konserwatywnej z Wysp Brytyjskich została opracowana przez Roberta Peela i ogłoszona w 1834 roku. Manifest eksponował tradycyjne konserwatywne wartości, w szczególności elitaryzm. Reformy Benjamina Disraelego (początkowo liberała) z lat 1868-1874 spowodowały otwarcie się partii na szersze grono wyborców.
Na początku XX w. w Partii Konserwatywnej, m.in. pod wpływem rosnącego znaczenia Partii Pracy, zaczął dominować nurt paternalistyczny, dopuszczający interwencjonizm państwowy (m.in. Joseph Chamberlain). Tendencje interwencjonistyczne zostały jeszcze bardziej wzmocnione po II wojnie światowej (Karta przemysłowa z 1947 roku).
W Europie Zachodniej można wyróżnić kilka rodzajów partii konserwatywnych, biorąc pod uwagę pewne odmienności programowe i charakter stosowanych strategii. Pierwsza grupa to partie ogólnonarodowego apelu, a więc relatywnie duże, które stać na zaoferowanie bardziej uniwersalnej i "ponad podziałami" (ogólnonarodowej) tożsamości. W ten sposób postępowały od samego początku m.in.: irlandzka Fianna Fail, brytyjska Partia Konserwatywna (CP) czy partie gaullistowskie (np. Związek na rzecz Republiki - RPR). Strategia ta jest również widoczna w ugrupowaniach znacznie młodszych, w tzw. demokracjach śródziemnomorskich (np. w hiszpańskiej Partii Ludowej - PP). W pierwszym okresie rozwoju tych ugrupowań w ich programach pojawiały się populistyczne hasła wzmacniane akcentami nacjonalistycznymi, a nawet postulaty o charakterze ksenofobicznym (np. program greckiej Nowej Demokracji - ND). Druga grupa partii konserwatywnych to ugrupowania mniejsze niż te pierwsze, oferujące raczej łagodną krytykę modelu państwa dobrobytu, ponieważ są częścią konsensu społecznego jako programowej podstawy funkcjonowania systemu partyjnego. Są to partie zorientowane prorynkowo, choć miarkujące swe postulaty na miarę "umiarkowanie socjalnego konserwatyzmu" z racji dominacji konsensualnych mechanizmów przetargów politycznych. Jest to aktualnie fenomen typowy dla skandynawskich partii konserwatywnych (np. duńskiej Konserwatywnej Partii Ludowej (KF), islandzkiej Partii Niepodległości (SSf) czy szwedzkiej Umiarkowanej Partii Koalicyjnej (M)). Niektórzy badacze proponują wyróżnienie trzeciej grupy partii konserwatywnych, obejmującej ugrupowania do pewnego stopnia antykonsensualne, które z różnych przyczyn starają się podważyć politykę prowadzoną przez organizacje ustabilizowane. Sugeruje się w ten sposób, iż pozostają one w zasadniczym nurcie konserwatyzmu ze względu zarówno na program, jak i strategie działania. Niejednokrotnie ugrupowania te nadużywają haseł populistycznych. Można do nich zaliczyć m.in.: Partię Wolności Austrii (FPÓ), Partie Postępu w Danii i w Norwegii, francuski Narodowy Ruch Republikański (MNR), grecką Polityczną Wiosnę (PA) czy włoską Forza Italia.

(…)

… sprzeciw wobec: aborcji, legalizacji "związków homoseksualnych" (ale nie homoseksualizmu), przywilejów lub specjalnego traktowania niektórych grup społecznych (np. feministek, homoseksualistów) i zawodowych (np. górników), specjalnego traktowania związków wyznaniowych (takiego jak zwolnienie z płacenia podatków).
Ekonomiczny liberalizm jest przeciwny socjaldemokratycznemu modelowi państwa opiekuńczego…
… jedną z najbardziej znaczących Partii Konserwatywnych na świecie, a mianowicie Brytyjską Partię Konserwatywną. W 1976 roku przywództwo w partii objęła Margaret Thatcher. Od 1979 roku Thatcher na stanowisku premiera konsekwentnie realizowała politykę thatcheryzmu opierającą się na liberalizmie ekonomicznym, monetaryzmie, prywatyzacji wielu gałęzi przemysłu, niechęci do pogłębiania integracji…
… przestępstwa, deklaracji, że Partia Konserwatywna nie działa wyłącznie w interesie klasy średniej i najbogatszych, ale także uboższej warstwy społecznej, oraz zwiększeniu wydatków na rzecz walki z biedą i ubóstwem w krajach Trzeciego Świata. Popiera również walkę z terroryzmem i interwencję w Iraku. Jego flagowe hasło to "odpowiedzialność społeczna" - czyli współpraca aktywnych jednostek, biznesu i władz…
... zobacz całą notatkę