To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Po II wojnie światowej w niektórych państwach Europy Zachodniej powrócono do idei zjednoczonej Europy. Doświadczenia dwóch wojen światowych oraz trudna sytuacja polityczna, społeczna i ekonomiczna państw Europy Zachodniej przyczyniły się do powstania tendencji integracyjnych. Z pomysłem utworzenia „stanów Zjednoczonych Europy” wystąpił w swoim przemówienia w Zurichu w dniu 19 września 1946 r. były premier WB Winston Churchill.
Z inną koncepcją wystąpił francuski ekonomista - Jean Monnet. Wśród twórców EWWiS panowało przekonanie o konieczności zjednoczenia Europy. Według Monneta proces integracji powinien odbywać się metodą małych kroków: integracja winna nastąpić najpierw w jednym wąskim sektorze, następnie rozszerzyć się na inne dziedziny, by dopiero po tym mogła nastąpić integracja polityczna i tym samym stworzenie jednego organizmu politycznego. Zaletą tej wersji jest postawienie problemu jedności Europy jako stałego rozłożonego w czasie, naczelnego zadania dla polityków państw Europy Zachodniej, wadą zaś deficyt demokracji - pogłębienie integracji wymagało decyzji na szczeblu europejskim, niekontrolowanych przez parlamenty narodowe. Po wpływem idei Monneta swój plan integracji przedstawił w dniu 9 mana 1950r. minister spraw zagranicznych Francji - Robert Schuman (tzw. Deklaracja Schumana). Zaproponował on powołanie międzynarodowej organizacji, którą kierowałby międzynarodowy zarząd a której przedmiotem działania byłby przemysł węglowy i stalowy, głównie we Francji i Niemczech. Wybrano przemysł ciężki , w tym stalowy ponieważ w tamtym okresie był on kojarzony ze zbrojeniami i przemysłem wojennym. Powodem włączenia do planowanej wspólnoty, dopiero co odrodzonych zdenazyfikowanych Niemiec, było poddanie ich przemysłu zbrojeniowego międzynarodowej kontroli oraz zintegrowanie go z gospodarkami innych państw zachodnioeuropejskich. Spośród 6 państw , do których Deklaracja Schumana została skierowana, jedynie Wielka Brytania ją odrzuciła.
Na mocy traktatu podpisanego w Paryżu w dniu 18 kwietnia 1951 r. przez Francję, Niemcy, Włochy, Holandię, Belgię i Luksemburg powołano do życia Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. Traktat ten (zwany paryskim) wszedł w życie w dniu 23 lipca 1952 i został zawarty na 50 lat.
Powołanie EWWiS miało charakter fundamentalny dla dalszych procesów integracyjnych w Europie Zachodniej. Przełamano historyczny wielowiekowy antagonizm Niemiec i Francji, stworzono ponad państwe ramy współpracy, które stały się modelowe dla kolejnych rozwiązań.
Uprawnienia Wysokiej Władzy i Trybunału ograniczyły tradycyjnie pojmowaną suwerenność państw członkowskich. Dla zapewnienia realizacji celów traktatowych EWWiS wyposażona została w kompetencje ustawodawcze. Traktat stworzył wspólny rynek węgla i stali, na obszarze którego zostały zniesione cła
(…)
… w dniu 9 mana 1950r. minister spraw zagranicznych Francji - Robert Schuman (tzw. Deklaracja Schumana). Zaproponował on powołanie międzynarodowej organizacji, którą kierowałby międzynarodowy zarząd a której przedmiotem działania byłby przemysł węglowy i stalowy, głównie we Francji i Niemczech. Wybrano przemysł ciężki , w tym stalowy ponieważ w tamtym okresie był on kojarzony ze zbrojeniami i przemysłem…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)