To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Etiologia i patogeneza zaburzeń psychicznych. Interakcja czynników etiologicznych w patogenezie zaburzeń psychicznych Do zaburzenia czynności psychicznych dochodzi zwykle w wyniku współdziałania wielu czynników etiologicznych. Tradycyjnie wyodrębnia się czynniki: endogenne - związane z predyspozycją genetyczną determinującą zaburzenia czynności o.u.n. w różnych okresach życia; somatogenne - znane czynniki patogenne i procesy chorobowe doprowadzające do zaburzeń czynności o.u.n.; psychogenne- czynniki związane z nieprawidłowym rozwojem psychicznym, społecznym uczeniem się oraz sytuacjami i wydarzeniami powodującymi stres psychiczny. W nowych koncepcjach etiopatogenetycznych powstanie zaburzeń psychicznych rozpatruje się w kontekście predyspozycji i sytuacji zewnętrznej. Predyspozycja obejmuje: czynniki genetyczne związane z czynnością mózgu; nabyte zmiany biologiczne o.u.n; rozwój psychiczny osobowości. Sytuacja zewnętrzna obejmuje stres psychiczny (np. wydarzenie życiowe, konflikt wewnątrzpsychiczny) oraz działanie patogennych czynników fizycznych i biologicznych. Udział poszczególnych czynników etiologicznych w patogenezie określonych zaburzeń i chorób psychicznych jest zróżnicowany i zwykle jeden z nich pełni w danym zaburzeniu rolę dominującą. Biologiczny substrat zaburzeń psychicznych Zaburzenia czynności psychicznych są ściśle związane z nieprawidłową funkcją określonych struktur mózgowych. Niektóre struktury mózgowe odgrywają tu szczególną rolę. W korze czołowej i skroniowej dokonuje się integracja i kontrola procesów poznawczych, emocjonalnych i motywacyjnych, przy czym obie półkule mózgu wykazują specjalizację (lateralizację czynnościową) w zakresie niektórych funkcji psychicznych, np. półkula lewa jest bardziej wyspecjalizowana w zakresie procesów werbalnych, a półkula prawa emocjonalnych i przestrzennych. Układ limbiczny odpowiada za regulację procesów emocjonalnych oraz za kontrolę układu neuroendokrynnego i autonomicznego układu nerwowego. Bierze również udział w procesach pamięci deklaratywnej (hipokamp) i emocjonalnej (ciało migdałowate). Spośród struktur podkorowych istotne znaczenie dla procesów psychicznych mają m.in.: układ siatkowaty wstępujący (odgrywa rolę w procesach wzbudzenia i uwagi, stanowiąc generator uwagi koniecznej do utrzymania świadomości), wzgórze (tworzy „filtr” dla bodźców czuciowych ruchowych aferentnych oraz eferentnych dochodzących i wychodzących z kory mózgowej), a także jądra podstawy (odpowiedzialne za procesy ruchowe, a prawdopodobnie również za niektóre funkcje pozn awcze). Prawidłowa czynność powyższych struktur mózgowych warunkowana jest adekwatnym przekazywaniem bodźców na ich synapsach neuronalnych. W procesie tym uczestniczą neuroprzekaźniki mózgowe, z których najważniejsze to dopamina, noradrenalina, serotonina, kwas gamma-aminomasłowy (GABA) i kwas glutaminowy. Neuroprzekaźniki te działają na receptory postsynaptyczne (dla każdego neuroprzekaźnika może istnieć kilka rodzajów receptorów), a są unieczynniane poprzez rozkład enzymatyczny oraz wychwyt do neuronu presynaptycznego przy udziale tzw. transporterów. Czynność neuroprzekaźników mogą sprawować niektóre substancje peptydowe.
(…)
…. wirusem HIV), niedobory odżywcze, zaburzenia metaboliczne czy przewlekłe choroby immunologiczne.
Występowanie zespołów psychopatologicznych z symptomami podobnymi do objawów schizofrenii czy chorób afektywnych może mieć miejsce przy lokalizacji procesu chorobowego lub przy działaniu czynnika patogennego w obrębie płata czołowego, płata skroniowego oraz struktur układu limbicznego. Zespoły…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)