Emocjonalne przyczyny niepowodzenia. Kolejną grupą przyczyn dominującą przy powstawaniu niepowodzenia w nauce szkolnej są przyczyny emocjonalne. Wszystkie emocje, ujawniają się głównie w stosunkach z innymi ludźmi albo są rezultatem tych stosunków. Przyczyny emocjonalne wiążą się ściśle ze społecznymi. Emocja czy wzruszenie to stan wewnętrzny człowieka. Stan ten możemy odkryć apelując do jednostki, która go przeżywa, albo też wnioskować o nim za pomocą obiektywnej analizy zachowania się tej jednostki. Do podstawowych stanów emocjonalnych do których w zasadzie można sprowadzić całe uczuciowe życie dziecka zalicza się strach, gniew i afekt. Cechą emocjonalnego rozwoju jest różnicowanie się form zachowania się dziecka. Bezpośrednio po urodzeniu się dziecka emocje jego mają charakter globalny, wówczas ujawnia ono swój stan uczuciowy za pomocą całego ciała. Potem emocje poczynają się różnicować. W miarę rozwoju osobniczego wzrasta liczba bodźców które mogą wywołać daną emocję. Gdy dziecko dorasta formy ujawniania na zewnątrz emocji ulegają zmianie. Reakcja natychmiastowa ustępuje, a z czasem pojawia się reakcja długotrwała, subtelna i opóźniona. Pierwsza forma reakcji zaczyna powoli zanikać już w dzieciństwie i rzadko występuje u normalnych młodych ludzi. Ni e znaczy to wcale, że nie odczuwa się już wtedy emocji. Zmiany fizjologiczne występują w takim samym stopniu, jak przedtem. Nauczyliśmy się jednak kontrolować nasze reakcje. To, co było normalne i naturalne w dzieciństwie, staje się czymś nienormalnym w późniejszej fazie życia. Jeżeli więc starsze dziecko, czy człowiek dorosły reaguje na drobne bodźce - na które już nie powinien zwracać uwagi - tak jak gdyby były bardzo silne, to stwierdzamy, że w tej formie jego reakcja emocjonalna jest nieproporcjonalna do bodźca. Jeżeli jest ona rażąco nieproporcjonalna i nie możemy przewidzieć, co ją wywoła, mamy wówczas do czynienia z podstawowym symptomem nerwicowym. Z drugiej strony nie będziemy się dziwić temu, że małe dzieci reagują gwałtownie na wszelkie bodźce i że cechuje je zmienność usposobienia. Jeżeli jednak dziecko starsze czy człowiek dorosły reaguje na bodźce gwałtownie, krzykiem, płaczem czy inną nieprzyjemną dla otoczenia formą, to występuje wówczas upośledzenie emocjonalne. Tak czy inaczej dla każdego wychowawcy musi być jasne, że jeżeli zechce wpływać na rozwój emocjonalnego życia dziecka, musi znać prawa i etapy jego rozwoju. Musi wiedzieć, jakie formy reakcji emocjonalnej są normalne w tej, a jakie w innej fazie życia dziecka. Wszystko to byłoby bardzo proste, gdyby można było dokładnie ustalić, jakie formy reakcji dziecka są naturalne i gdyby udało się uchwycić dokładną pod tym względem granicę między dzieciństwem a adolescencją i dorosłością. Jest to, niestety, niemożliwe z trzech powodów:
(…)
… dorosłych wyrobiły w sobie paniczny strach przed niepowodzeniem i wszelką krytyką. Dzieci te unikają jakiegokolwiek wysiłku, który się łączy z poczuciem odpowiedzialności. Jeżeli nie mogą uniknąć tego wysiłku w sposób normalny przez zwykłą odmowę, uciekają przed nim w sposób niejako zakamuflowany, z czego same sobie sprawy nie zdają. Przybiera to czasem formę bólu głowy żołądka, nudności…
… i stopniowe zmiany, zachodzą w nim ogromne różnice indywidualne, występują w nim także różnice rasowe oraz różnice zależne od położenia geograficznego, stopnia cywilizacji i warunków ekonomiczno-społecznych.
Zmienność form zachowania się można zaobserwować na przykładzie trzech podstawowych emocji: gniewu, strachu i afektacji. I tak gwałtowne wybuchy, gniewu we wczesnym dzieciństwie stosunkowo szybko…
… się uczuciem strachu to reakcja na nagły hałas, poruszanie się wielkich przedmiotów i utratę równowagi. Wszelkie obawy przed ciemnością, przestrzenią, piorunami, to reakcje nienaturalne pochodzące jednak od powyżej wymienionych reakcji podstawowych. Dowodzą one zaburzenia w dziecku normalnej linii rozwoju emocjonalnego. Obawy dorastającego młodzieńca dotyczą jego rozwoju fizycznego i możliwości w społecznym…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)