To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Dziedziczenie testamentowe. Testament - wg prawa rzymskiego to jednostronne rozporządzenie ostatniej woli na wypadek śmierci, ustanawiający dziedzica.
Jako jednostronna czynność prawna testament nie wymagał oświadczenia woli dziedzica. Będąc rozporządzeniem testament powodował bezpośrednią zmianę dotychczasowego stanu prawnego. Mógł być zmieniony aż do śmierci testatora. Należąc do kategorii na wypadek śmierci testament regulował stan prawny dopiero po śmierci testatora. Najważniejszym elementem testamentu było ustanowienie dziedzica, który jako sukcesor uniwersalny miał wejść w ogół stosunków prawnomajątkowych po spadkodawcy. Rozporządzenie ostatniej woli bez wyznaczenia dziedzica nie było testamentem.
Kodycyl - był listowną prośbą skierowana przez spadkodawcę do dziedzica beztestamentowego lub osoby obdarowanej w testamencie o wypełnienie jakiś roszczeń.
Mógł do sporządzić ktoś kto nie pozostawił testamentu, jak i ktoś, kto powołał dziedzica ( w tym przypadku kodycyl mógł być potwierdzony w testamencie). Miał on na celu uzupełnienie dziedziczenia testamentowego lub beztestamentowego. Nie mógł zawierać rozporządzenia ustanowienia dziedzica oraz wydziedziczenia. Te mogły być uregulowane tylko w testamencie. Często w testamencie umieszczał testator klauzulę kodycylarną, czyli postanowienie tej treści, że jego testament w razie nieważności ma być traktowany jako kodycyl. Dziedzic kodycylarny to fideikomisariusz uniwersalny. Był zobowiązany do wszystkich rozporządzeń zawartych w kodycyl (np. wyzwolenie niewolników).
Rodzaje testamentów:
Testament publiczny i ustny - najstarsza forma testamentu. Sporządzano go na zgromadzeniu ludowym, a żołnierz mógł swoją ostatnią wolę oświadczyć bez jakiejkolwiek szczególnej formy w szyku bojowym.
Obydwa te testamenty nie odpowiadały potrzebom społecznym.
Pierwszy mógł być sporządzony tylko w pewnych terminach (dwa razy do roku).
Drugi był niedostępny dla starców, którzy nie brali udziału w działaniach wojennych.
Testament mancypacyjny - pierwszy testament prywatny. Mancypacja została tu wykorzystana w celu rozporządzeń ostatniej woli na wypadek śmierci. W obecności 5 świadków i trzymającego wagę testator sprzedawał cały swój majątek powiernikowi, który brał na siebie obowiązek spełnienia rozporządzeń nałożonych na niego przez testatora w formule ustnej, która była dołączona do samej mancypacji. Ustne oświadczenia testatora mogły być zastąpione postanowieniami spisanymi na tabliczkach woskowych, które były natychmiast pieczętowane przez osoby uczestniczące w mancypacji. Pod koniec republiki kiedy mancypacja stała się zwykłą formalnością punkt ciężkości przesunął się na woskowe tabliczki. Testator przedkładał 7 świadkom tabliczki oznajmiając, że jest to jego ostatnia wola. Domagał się tylko ich opieczętowania. Treść takiego testamentu mogła pozostać nie znana osobom uczestniczącym w tej końcowej fazie jego sporządzenia, jakim było opieczętowanie tabliczek.
(…)
… do sporządzenia testamentu.
Testamenti factio pasiva - zdolność niezbędna do tego by móc zostać dziedzicem. Miał je każdy obywatel rzymski sui iuris.
Osoby alieni iuris mogły być w testamencie powołane do spadku jeśli ich zwierzchnik familijny miał testamenti factio activia. To samo dotyczyło cudzego niewolnika. Niewolnika można było ustanowić dziedzicem, jeśli w testamencie dokonało się jego wyzwolenia…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)