To tylko jedna z 17 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
DYNAMIKA
Z doświadczeń wynika, że tarcie (T) jest wprost proporcjonalne do nacisku ciała na podłoże.
By wprowadzić znak równości między tarciem a naciskiem w równaniu wprowadza się tzw.
współczynnik tarcia (f):
W przypadku gdy ciało porusza się po poziomym torze nacisk jest siłą równą:
.
Współczynnik tarcia jest wielkością zależną od materiałów z których zbudowane są
powierzchnie trące. Inne bowiem jest tarcie jeżeli przesuwamy drewnianą skrzynię na
asfalcie, a inny gdy tę skrzynie przesuwamy po lodzie.
Dla każdych powierzchni istnieją dwa współczynniki tarcia. Jedno zwane kinetycznym, a
drugie statycznym. Współczynnika kinetycznego używamy do obliczenia wartości siły tarcia,
która oddziaływuje na poruszający się obiekt. Tarcie jest siłą, więc jest to wektor skierowany
równolegle do wektora prędkości i zwrócony przeciwnie do niego.
Drugim rodzajem tarcia jest tarcie statyczne. Współczynnik tarcia statycznego służy nam do
obliczenia maksymalnej wartości tarcia statycznego. Nazwijmy to tarcie Ts-max. Jeżeli na
ciało, które znajduje się w spoczynku zadziałamy siłą F1 taką, że:
to ciało
pozostanie w spoczynku, a realne tarcie będzie równe F1. Natomiast jeżeli na ciało
zadziałamy siłą F2 taką, że
to ciało zostanie wytrącone ze stanu spoczynku, czyli
zacznie się poruszać.
Zawsze współczynnik tarcia statycznego jest większy od współczynnika tarcia kinetycznego.
Oznacza to, że trudniej jest wprawić ciało w ruch, niż utrzymać je w ruchu jednostajnym
prostoliniowym.
Mechanika klasyczna – dział mechaniki w fizyce opisujący ruch ciał (kinematyka), wpływ
oddziaływań na ruch ciał (dynamika) oraz badaniem równowagi ciał materialnych (statyka).
Mechanika klasyczna oparta jest na prawach ruchu (zasadach dynamiki) sformułowanych
przez Isaaca Newtona, dlatego też jest ona nazywana "mechaniką Newtona" (Principia).
Mechanika klasyczna wyjaśnia poprawnie zachowanie się większości ciał w naszym
otoczeniu.
Do końca XIX wieku była uznawana za teorię dokładną, na początku XX wieku okazała się
niepoprawna w niektórych sytuacjach. W celu wyjaśnienia niezgodności powstały nowe
działy mechaniki:
mechanika relatywistyczna wraz z jej teoriami – ogólną teorią względności i szczególną teorią
względności, opisujące zachowanie się obiektów poruszających się z prędkością
porównywalną z prędkością światła,
mechanika kwantowa opisującą zachowanie się mikroskopijnych obiektów (cząsteczki,
atomy, cząstki elementarne).
Wymienione teorie w pewnym sensie obalają mechanikę klasyczną, choć są zbudowane na jej
bazie pojęciowej i ją uzupełniają. Pomimo to, mechanika klasyczna jest nadal bardzo
użyteczna, ponieważ:
jest prostsza w stosowaniu niż inne teorie,
z pewnymi przybliżeniami może być stosowana w szerokim zakresie,
stanowi podstawę pojęciową dla innych teorii.
Mechanika klasyczna może być używana do opisu ruchu zarówno obiektów rozmiaru
człowieka (np. piłka, samochód), jak i wielu astronomicznych obiektów (np. planety,
galaktyki), a także obiektów mikroskopijnej wielkości (np. cząsteczek
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)