Praca zawiera podrozdziały dotyczące osoby takie jak: być lirycznym, jakże daleko jest wszystko, nie móc już żyć, pasja absurdu, o śmierci, melancholia, ekstaza.
Notatka może być bazą do przygotowania własnej pracy o podobnym temacie.
Pierwsza książka Ciorana, wydana w 1934 roku, gdy miał zaledwie 23; zawiera wszystkie wątki, które potem Rumun będzie rozwijał w innych książkach, we Francji około 15 tomów jego dzieł. Stylistyka wyegzaltowana, emfaza, potem jego styl już tylko będzie się doskonalił. Emil Mihail Cioran urodził się 8.04.1911 roku w Rasinari w Transylwanii, jego ojciec był popem, matka przewodnicząca Koła Kobiet Prawosławnych, chociaż sama była niewierząca, 1920- 1927 liceum w Sybinie, mając 17 lat zapisuje się na filozofię w Uniwersytecie Bukaresztańskim, bywał na wykładach Ionesca, był kolegą Eliadego i Noici. Pracę magisterską pisał o Bergsonie. Gdy ma 26 lat przechodzi kryzys religijny, stąd „Święci i łzy”- 1937. Tego też roku wyjeżdża do Paryża jako stypendysta Instytutu Francuskiego w Bukareszcie, miał tam robić doktorat ale wolał przejechać całą Francję rowerem. Zostaje we Francji na stałe, w 1949 roku jego pierwsza książka po francusku- Precis de decomposition. Często mówi się o nim jako o zwolenniku filozofii Bergsona, w Na szczytach widać pewne wątki: elan vital- poryw, pęd życiowy, wzlot, viata- życie, tratre- przeżycie. Wspólne z Bergsonem jest też przeświadczenie, że filozof czy człowiek myślący powinni uchwytywać istotę życia, „od wewnątrz”, za pomocą spontanicznej intuicji, zniesienia przeciwstawienia poznający podmiot- przedmiot. Nie chodzi o formę (intelekt) ale miąższ rzeczy (instynkt). Mamy poznawać kiszkami, wątrobą, sercem, „bebechami”, a nie intelektem. Światopogląd danego człowieka to funkcja właśnie organów, „bebechów”, wypływający z organów światopogląd jest dla Ciorana najbardziej wartościowy, autentyczny w sensie egzystencjalnym i biologicznym. Jak bardzo jesteśmy zależni od ciała niech świadczy to, iż cała jego twórczość narodziła się w głównej mierze z bezsenności. Zależność myśli od organów danego człowieka implikuje jednak skrajnie subiektywistyczne akty poznawcze i światopogląd, który przecież jest ich wypadkową. Intersubiektywne porozumienie w sprawach poznania, etyki, estetyki przy takiej subiektywizacji jest właściwie niemożliwe. To jednak Ciorana nie przejmuje, gdyż nie chce on nikogo do niczego przekonywać, ani nawracać, nie jest prorokiem. Bergson chciał by filozofia była wysiłkiem w celu stopienia się z całością, to jest bliskie Cioranowi, który z obłędem zatracał siebie w „<> Wszechświata”. Więcej jednak dzieli Ciorana i Bergsona niż łączy, Cioran wyszedł od Bergsona ale potem nie doprowadził swych myśli do podobnych jak Bergson konsekwencji. W Rumunii lat 20 i 30- tych panowała „filozofia życia”, jej rzecznikiem był Nae Ionescu, wpływał on na późniejszych znakomitych myślicieli- Eliadego, Noicę, Sebastiana, Vilcanscę, Steriana; korzenie tej filozofii znaleźć można u Diltaheya i Nietzschego, stąd tez różnice między Bergsonem a Cioranem- skrajny indywidualizm. Jeśli chodzi o intersubiektywnie prawomocny paradygmat epistemologii i aksjologii, to u Bergsona mamy wysiłek długotrwały i kolektywny. Cioran wprost przeciwnie, ze względu na tragiczną sytuację ludzkiej kondycji wybiera arystokratyczną samotność- wpływ Nietzschego. Mamy u niego nicość rozumianą egzystencjalnie- całkowita zagłada w chwili śmierci, nicość pojmowana religijnie- pustka po śmierci Boga. Ani jedna an
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)