Dialogi Konfucjańskie
Na tekst składają się wypowiedzi mistrze, odpowiedzi uczniów i władców państw. Dialog koncentruje się na zasadzie humanitarności, nabożności, obyczajowości. Podstawą cnoty humanitarności są nabożność synowska i szacunek dla starszych. Cnoty tej można nauczyć się od innych, przebywając z nimi. Konfucjusz podkreśla rolę wychowania w nabywaniu cnoty humanitarności - dom rodzinny jest miejscem gdzie rozwija się pragnienie tej cnoty. Humanitarność jest w człowieku, trzeba jej jedynie pragnąć. Być humanitarnym to pokonywać siebie i zachowywać dobre obyczaje. Oprócz wiedzy ważne jest też doświadczenie. Pierwotnie wiedza nabywana jest od starszych, później internalizowana i stosowana w życiu. O tym też mówi Konfucjusz opisując swoje życie:
„Gdy miałem lat 15 skupiłem swe wysiłki na nauce, gdy osiągnąłem lat 30 ustaliły się me zasady, zaś w wieku lat 40 nie znałem już wahań. W wieku lat 50 pojąłem wolę Niebios. Gdy osiągnąłem wiek lat 60 rozumiałem wszystko, co się kryło za tym co mówiono mi. Dopiero gdy dożyłem lat 70 mogłem iść za pragnieniem mego serca nie przekraczając przy tym żadnej z reguł”
Kultura jest najlepszym aspektem natury, kultura potęguje naturę. Kultywacja natury rodzi żen. Należy połączyć ze sobą cechy wrodzone i należytą postawę, nie przeceniać jednego nad drugie. Pomiędzy naturą i kulturą należy zachować harmonię. Konfucjusz pisze:
„Ten u kogo cechy wrodzone górują nad należytą postawą jest nieokrzesany. Ten u kogo należyta postawa góruje nad cechami wrodzonymi, jest jak ów skryba, zdolny jeno do przepisywania, lecz nie do tworzenia. U kogo zaś należyta postawa z cechami wrodzonymi pozostaje w zgodzie ten jest szlachetny.”
Uciekając od innych ograniczamy możliwość samorozwoju:
„Mąż uczony, który się zadowala życiem jeno w domowym zaciszu nie jest wart tego miana”
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)