Definicja miasta „Miasto jest historycznie ukształtowanym typem osiedla, wyznaczonym istnieniem konkretnej społeczności cząstkowej, skon centrowanej na pewnym obszarze, o odrębnej organizacji, uznanej prawnie oraz wytwarzającej w ramach swojej działalności zespół trwa łych urządzeń materialnych o specyficznej fizjonomii, która odzwier ciedla odrębny typ krajobrazu" Ta definicja zawiera cztery najważniejsze dla tego pojęcia zróżnicowania: prawne, funkcjonalne, społeczne oraz fizjonomtczne (Chmielewski Jan M aciej, Teoria urbanistyki w projektowaniu i planowaniu miast, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2001) Cechą charakterystyczną prawie wszystkich miast polskich epoki PRL są odziedziczone dysproporcje w tempie rozwoju poszcze gólnych działów gospodarki. Przeważnie działy nieprodukcyjne pozostawały w tyle za działami produkcyjnymi. W osiedlach, usługi nie nadążały za przyrostem mieszkań. Braki wyposażenia miast, nawet w usługi o charakterze podstawowym, były wówczas normalnym zjawiskiem. Problem ten polegał na błędnym rozpoznaniu zależności w systemie miejskim. Nie dostrzegano bowiem dwóch czynników, wynikających z natural nych tendencji rozwojowych, tego: że uzyskiwanie w środowisku zamieszkania identycznych standardów jakościo wych w każdym miejscu nie jest możliwe, a nawet nie jest pożądane, że system zagospodarowania ma nierozerwalne związki z systemem gospodarczym i politycznym, realizowanych na szczeblach — zarówno lokalnym oraz ogólno- państwowym, jak i w skali ponadkrajowej. Tradycyjne miasto polskie miało wymieszaną funkcjonalnie strukturę przestrzenną, w której ostro rysowały się trzy strefy: centralna, pośrednia i zewnętrzna. Strefa centralna pokrywała się zazwyczaj z obszarem historycznie ukształtowanego jądra miasta, cechowała ją zwarta, najwartościowsza urbanistycznie i kulturowo, tkanka budowlana. Genetycznie późniejszą była strefa pośrednia. Powstawała ona w wy niku mieszania się różnych form zagospodarowania, głównie z okresu przyśpieszone go rozwoju miast. Poza różnymi formami zabudowy mieszkaniowej występowały na terenie tej strefy budynki przemysłowe, magazynowe oraz bazy techniczne miasta. Strefa zewnętrzna pojawiła się „na styku" użytkowania miejskiego i pozamiejskiego. Na jej obszarze wyraźna była konkurencja form za gospodarowania typowego dla wsi, z wy pierającymi je formami miejskimi. Strefa zewnętrzna była terenem ekspansji miasta; tu koncentrowały się problemy jego obszarowego rozrostu. Powojenna rozbudowa nałożyła na te struktury nową warstwę wy odrębnionych rejonów: „osiedli mieszkaniowych", „dzielnic przemysłowych" oraz „zie leni rekreacyjnej" z usytuowanymi w niej zgrupowaniami „usług na wydzielonych
(…)
…, jak i jego związki z otoczeniem odznaczają się tam szczególnie mocno. Punktami węzłowymi w mieście są dworce kolejowe, autobusowe i lotnicze, punkty przesiadkowe w systemie zbiorowego transportu miejskiego, ważne obiekty życia społecznego, w tym szkoły i uczelnie, a także kulturalnego i kultowego. Stąd też istotnymi wyznacznikami przestrzeni miejskiej są znaki szczególne, dzięki którym mamy ułatwiony…
… strukturalizacji i integracji wytworzyły się w miastach przestrzenie wspólnego i indywidualnego użytkowania. Uprzemysłowienie produkcji oraz związane z nią spontaniczne procesy urbanizacyjne wywołały przewartościowanie przestrzeni wspólnego użytkowania. Znaczna ich cześć utraciła pierwotny, społeczny charakter i przeistoczyła się w dostępną ogólnie przestrzeń publiczną..
Obraz miasta
Struktura fizyczna miasta wyodrębnia przestrzenie zamknięte ścianami budynków (zabudowane) od przestrzeni otwartych, czyli tych, które rozpościerają się między zabudową. Duże miasto musi być poprzecinane arteriami komunikacyjnymi. Wymagania techniczne zmuszają do projektowania arterii w postaci szerokich korytarzy, wzdłuż których l sytuowane są nie tylko jezdnie, ale również trasy podziemnego uzbrojenia. Sieć tych podstawowych dla miasta korytarzy infrastruktury technicznej w sposób najbardziej j czytelny i jasny dla mieszkańca wyodrębnia rejony miejskie. Proces strukturalizacji i integracji miejskich przestrzeni otwartych sprzyjał wyodrębnianiu się przestrzeni publicznych o znaczeniu komunikacyjnym. Naturalną wartość tych przestrzeni należy odczytywać według kryterium dostępności oraz rozległości oferowanych kontaktów…
… formami kulturowymi, wyposażonymi w sens i znaczenie
Przestrzeń miejską można opisać jako nakładający się układ przestrzeni publicznych, półprywatnych i prywatnych. Przestrzeń prywatna jest domeną rodziny Przestrzeń półprywatna wyznacza obszary, w których może zaistnieć prawdopodobieństwo bezpośrednich interakcji jednostek w ramach określonej grupy społecznej. Przestrzeń publiczna może być określona…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)