To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
człowiek jako jedność duszy i ciała Jedność człowieka w Piśmie Świętym W Piśmie Świętym człowiek widziany jest pod kątem swojej relacji do Boga. ta relacja decyduje o istocie człowieka i jego powołaniu. W ST naród wybrany ma obowiązek kochać Jahwe całym swoim sercem, całą swoją duszą i ze wszystkich sił swoich. Najważniejsze terminy opisujące człowieka to: nefesh, ruah i basar. Nefesh oznacza oddech, tchnienie i podkreśla życie związane z konkretnym ciałem. Człowiek posiada tchnienie życia i to go określa. Ruah oznacza oddech, duch, umysł, oznacza Bożą moc działającą w człowieku od wewnątrz. Człowiek jest zdolny w ciele do działania. Termin basar oznacza mięso, ciało i odnosił sie jednoznacznie do zwierząt. Człowiek należy do świata zwierząt przez swoje ciało. Nowy Testament przeciwstawia ducha (pneuma) ciału (sarks), jednak nie jest to ujęcie człowieka w ścisłym znaczeniu a jedynie wyrażą wewnętrzny wymiar człowieka duchowego i cielesnego. Św. Paweł głosi naukę o człowieku grzesznym połączonym ze światem i człowieku oczyszczonym i odnowionym przez łaskę. Jedność człowieka w myśli Ojców Kościoła Ojcowie Kościoła przeszli od ujęcia biblijnego człowieka jako wewnętrzne spotkanie wielu wymiarów, do człowieka o dwóch wymiarach duchowym i cielesnym. Chętnie przyjmowali koncepcję platońską , w której rozumieniu dusza jest nieśmiertelną substancją intelektualną złączoną z ciałem już uprzednio ożywionym przez duszę zmysłową i wegetatywną. Św. Augustyn twierdził że człowiek jest określony przez swoje odniesienie do Boga, swego celu. Cenił jednak więcej duszę, dusza to nie cały człowiek ale część lepsza człowieka, ciało nie jest całym człowiekiem lecz niższą częścią. Antropologia św. Tomasza Przyjął on definicję duszy jako formy ciała, która wyraża całkowitą jedność człowieka ale nie zaprzecza wielości wymiarów. Człowiek jest złożony z duszy i ciała. Dusza nie jest przypadkowo złączona z ciałem. Ciało i dusza nie są dwiema rozdzielnymi rzeczywistościami. Ciało nie jest czymś negatywnym w stosunku do duszy. Dusza bez ciała nie tylko nie byłaby osobą ale w ogóle nie mogła by istnieć. Jedność duszy i ciała służy zbawieniu człowieka a cielesność jest źródłem dobra. Jedność człowieka w wypowiedziach Magisterium Magisterium Kościoła jednoznacznie opowiedziało się przeciw wszystkim tendencjom próbującym rozdzielić duszę i ciało w człowieku, orzeka o nieśmiertelności każdej duszy, odrzuca wszelki monizm (człowiek to albo dusza albo ciało) Synod w Toledo (V) odrzucił naukę że dusza jest częścią ciała, Synod Konstantynopolitański (543) odrzucił że czyste dusze preegzystują, a za grzechy są skazywane na życie w ciele. Sobór Konstantynopolitański (869-871) potępił naukę że w człowieku są dwie dusze, Sobór Laterański V (1513) podkreślił że dusza jest nieśmiertelna, w odróżnieniu od ciała. Papież Atanazy II (498) potępił nauczanie że dusza ludzka jest zrodzona przez rodziców.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)