Cyganeria XIX w. dzieli się na 3 okresy:
cyganeria romantyczna - manifestacja przeciwko mieszczańskiemu stylowi życia. Składała się z artystów i studentów, którzy byli synami ludzi zamożnych i u których opozycja przeciwko panującej społeczności była przeważnie tylko młodzieńczą swawolą i duchem przekory. Wyrzekali się oni mieszczańskiego społeczeństwa, ponieważ chcieli żyć inaczej niż ich mieszczańscy ojcowie. Chcieli być oryginalni i ekstrawaganccy , ponieważ przez sztukę i poezję rozumieli coś bardzo oryginalnego i ekstrawaganckiego. Wycieczka w świat wygnańców i banitów była dla nich podróżą do egzotycznego kraju, z którego zawsze można wrócić. Świat społeczeństwa mieszczańskiego stał dla nich w każdej chwili otworem. Określana była mianem maskarady .
Prze dstawiciele: Theophile Gautier, Gerard de Nerval, Arsene Houssaye, Nestor Roqueplan
cyganeria naturalistyczna - bojowy naturalizm z piwiarnią jako kwaterą główną. To była prawdziwa cyganeria - proletariat artystów , składający się z ludzi o egzystencji całkowicie niezabezpieczonej, którzy stali poza granicami społeczeństwa mieszczańskiego, a w ich walce przeciwko mieszczaństwu chodził nie o swawolną zabawę, lecz o smutną konieczność. Niemieszczański tryb życia był adekwatną formą ich niepewnej egzystencji . Weseli, lekkomyślni, dobroduszni młodzi ludzie, którzy (w najlepszym wypadku) będą kiedyś wspominać swoje cygańskie życie tak, jak mieszczanin przypomina sobie szalone lata studenckie.
Przedstawiciele: Champfleury, Courbet, Nadar, Murger i Baudelaire (tylko częściowo - bardziej są już impresjonistami)
cyganeria impresjonistyczna - cyganeria stała się społecznością wygnańców , degeneratów , desperatów, wyrzekających się nie tylko mieszcańskiego społeczeństwa, lecz całej cywilizacji europejskiej . Życie spędzają w kawiarniach, kabaretach, domach publicznych, szpitalach, lub na ulicy. Burzą oni w sobie wszystko, co mogłoby być pożyteczne dla społeczeństwa, wściekają się na wszystko co nadaje życiu ciągłość i trwałość , wściekają się na samych siebie jak gdyby chcieli zniszczyć wszystko, co mają wspólnego z innymi. „Zabijam się (Baudelaire), ponieważ jestem bezużyteczny dla innych, a dla siebie samego niebezpieczny”. Szczęście jest czymś banalnym i wulgarnym. Pogarda dla taniego szczęścia. „Człowiek musi upaść nisko, aby się uważać za szczęśliwego.” Kończą na ulicy, w domach dla obłąkanych lub jako alkoholicy. Wszechobecna nuda, splin, sztuka już nie upaja, a tylko ogłusza. Przedstawiciele: Baudelaire, Verlaine, Toulouse-Lautrec, Ribaud, Gauguin, van Gogh. (w Anglii cygana zastępuje dandys; we Francji trudno dokładnie rozdzielić impresjonizm od symbolizmu - Verlaine raz jest symbolistą raz impresjonistą).
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)