Pedagogika
Rok I, II o Conflict of the Faculties
Bourdieu oświadcza, że profesorowie uniwersytetów, zgodnie z posiadaniem kapitału kulturowego, usytuowani są na poziomie podrzędnym w stosunku do dyrektorów z branży, ale zajmują dominującą pozycję czasową w stosunku do pisarzy, dziennikarzy, ponieważ zinstytucjonalizowali kapitał kulturowy. Bourdieu informuje nas, że profesorowie uniwersytetów przypisują swój sukces rodzinie i nauczycielom, podczas gdy pisarze przypisują swój sukces charyzmatycznym czynnikom.
Bourdieu wskazuje, że autonomia uczelni wzrosła w XIX wieku. Na początku członkowie akademiccy byli władzą polityczną, ale potem stali się wyspecjalizowanymi nauczycielami.
Z badania Bourdieu'go korzystało w 1968 roku 405 profesorów zwyczajnych, którzy pochodzili z francuskich wydziałów. Większość profesorów wykazało fałszywość w kategoriach politycznych. W badaniu, dane pochodziły z:
Społeczne wyznaczniki możliwości w dostępie do stanowisk (budowa i wygląd ciała, sukcesy uniwersyteckie, gospodarczy, społeczny, kapitał kulturowy i pochodzenie społeczne).
Wyznaczniki dydaktyczne: uczęszczanie do szkoły, sukcesy edukacyjne.
Władza uniwersytecka: przynależność do instytucji, pozycje takie jak dziekan lub dyrektor instytutu.
Władza naukowa: kierunek jednostki badawczej, badania naukowe.
Prestiż naukowy: tłumaczenie na języki obce, udziały w międzynarodowych kongresach.
Rozgłos intelektualny: wystąpienie w telewizji, artykuły w gazetach.
Władza polityczna lub ekonomiczna: przynależność do komisji planowania przestrzennego.
Polityka w szerokim znaczeniu.
Wyniki badań wykazały, że wydziały nauki, sztuki, prawa i medycyny różnią się w społecznym, gospodarczym, kapitale kulturowym. Wyniki pokazały, że pozycja ojca w dominującej klasie była najniższa odpowiednio na wydziałach nauki, sztuki, prawa i medycyny. Synowie profesorów najwyższą pozycję mieli w nauce a najniższą w medycynie. Synowie menedżerów, w sektorze prywatnym, najwyżej byli na wydziałach prawa.
Profesorowie na wydziałach prawa i medycyny kształcili się w prywatnych szkołach podczas gdy profesorowie wydziałów nauki i sztuki przyjechali ze szkół państwowych. Wydziały sztuki miały najmniej przywilejów spośród innych wydziałów, biorąc pod uwagę wynagrodzenie, ponieważ powołania na stanowiska były dość późno w porównaniu do innych wydziałów.
Bourdieu charakteryzuje pole uniwersyteckie jako utworzone z dwóch przeciwległych hierarchizacji (hierarchia społeczna, która odpowiada kapitałowi ekonomicznemu i kapitał kulturowy, który odpowiada władzy naukowej i renomie intelektualnej). Wszystkie funkcje władzy politycznej i intelektualnej, są najwyższe odpowiednio w medycynie, prawie, sztuce i nauce. Kolejność jest jednak odwrotna, gdy jedno bierze pod uwagę kapitał kulturowy. Wydziały nauki mają najwięcej kapitału kulturowego, potem wydziały sztuki, prawa i medycyny.
(…)
… wydziały sztuki, prawa i medycyny.
Patrząc z jednej strony na cechy opisowe dominującego bieguna widać, że większość profesorów pochodzi z rodzin wielodzietnych, z prywatnych szkół, dobrych dzielnic mieszkaniowych, w większości są katolikami, powszechne jest prawicowe głosowanie a udział w pięciorocznym planie jest wyższy. Natomiast podporządkowany biegun (w większości Żydzi), pochodzi z edukacji państwowej i powszechne jest tam głosowanie lewicowe.
Bourdieu stwierdził że dominujący naukowo są zazwyczaj społecznie podporządkowani a dominujący społecznie są zazwyczaj podporządkowani naukowo. Bourdieu mówi również o strategiach i sposobach postępowania na polu uniwersyteckim. Na przykład, jedną ze strategii w dostaniu się na uniwersytet jest nepotyzm (faworyzowanie członków rodziny przy obsadzaniu…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)