To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
CHICAGOWSKA SZKOŁA
EKOLOGII SPOŁECZNEJ
Tradycja chicagowskiej szkoły ekologii społecznej oparta jest na orientacji kulturowej.
Cechą charakterystyczną i wyróżniającą jest wspólna metoda badawcza i obszar zainteresowań a w znacznie mniejszym stopniu - pewna, dość luźna perspektywa teoretyczna.
Chicagowscy badacze byli w większości ateoretyczni. W pracach Clifforda R. Shawa, Henrey`ego D.McKaya, Frederica M. Trashera, Waltera C.Recklessa i innych odnajdujemy elementy różnych - nieraz wykluczających się - podejść teoretycznych: koncepcji dezorganizacji społecznej, teorii konfliktu kultur, teorii kontroli społecznej, a nawet teorii anomii.
Twórcą chicagowskiej szkoły był Robert E. Park, który wychodząc z założeń darwinizmu uważał, że społeczności ludzkie rządzą się tymi samymi prawami co społeczności zwierząt czy roślin, tzn. Walka o przestrzeń i dostęp do światła w środowisku botanicznym znajduje swe odpowiedniki w środowisku ludzkim.
Walka, współpraca i konkurencja prowadzą do wytworzenia się w miastach specyficznej struktury przestrzennej, a walka o pozycję ekonomiczną opiera się na trzech zasadach ekologii:
inwazji, dominacji i sukcesji. Dominacja wg Parka oznacza taką strukturę przestrzenną, która jest skutkiem walki ekonomicznej między grupami w ramach społeczności miejskiej.
Słabsi, mniej zaradni cz uzdolnieni są spychani do najgorszych dzielnic, tzw. Stref
przejściowych.
Sukcesją Park nazwał proces przenoszenia się przez np. emigrantów ze strefy przejściowej do
lepszych dzielnic, ulokowanych bliżej peryferii miasta czy na tereny podmiejskie.
Prace Parka rozbudziły zainteresowanie socjologów przestrzenną organizacją miasta, zmianami funkcji poszczególnych dzielnic i obszarów, co doprowadziło do ustaleń dotyczących terytorialnego rozkładu przestępczości i innych form dewiacji /alkoholizmu, narkomanii, prostytucji, samobójstw, chorób psychicznych/. Ernest W. Burgess, uczeń i współpracownik Parka, stwierdził istnienie w Chicago pięciu stref,
obszarów różniących się składem mieszkańców, charakterem zabudowy a także pełnionych funkcji:
I strefa, wewnętrzna to centrum przemysłowo-handlowe; II strefa, przejściowa to obszar,
który zmienia się z dzielnicy mieszkaniowej na przemysłowo-handlową w związku z rozrastaniem się centrum; III strefa to obszar mieszkań robotniczych, który zamieszkują ludzie opuszczający strefę przejściową; IV strefa zamieszkiwana jest przez przedstawicieli warstw średnich; V strefa to prywatne rezydencje o wysokim standardzie /dzielnica willowa/.
Burgess uważał, że strefa przejściowa odgrywa centralną rolę, a występowanie jej jest nieuchronnym skutkiem rozwoju metropolii i związanej z nim ekspansji przemysłu na tereny dzielnic przylegających do centrum.
(…)
… nie reprezentowali jednolitych stanowisk, a i te ulegały z czasem znacznym modyfikacjom. Można jednak z grubsza wyróżnić dwie orientacje. Pierwszą reprezentowali min. Park i Burgess, którzy większy nacisk kładli na czynniki ekologiczne /środowisko fizyczne/ - zmiany sposobu mieszkania, zwiększenie się gęstości zaludnienia, ekspansja przemysłu, słowem to wszystko co charakteryzuje sytuację człowieka we współczesnym…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)