Grupa "Zero" Stworzyli oni następnie różne oblicza kotła kondensacyjnego Eurola: niem. ugrupowanie artyst . powstałe w Duseldorfie w 1958 roku. Jej artyści uważali, że sztuka nie powinna być wyjątkowym i "odświętnym" tworem ani budzić żadnego emocjonalnego zaangażowania. Najsłynniejszy przedstawiciel grupy Lucio Fontana przecinał powierzchnię swoich obrazów tworząc pionowe i równoległe nacięcia. zainteresowania sztuką kinetyczną i luminizmem inspirowały badania nad barwą, światłem i ruchem w realizacjach plast. członków grupy, którzy swój program estetyczny opublikowali w zeszytach „Zero” (1958-61); grupa rozpadła się 1966. artyści Otto Piene, Günther Uecker, Rupprecht Geiger i Anton Stankowski Zdobyła znaczenie międzynarodowe, gdy wstąpili doń artyści z Paryża, Mediolanu i Amsterdamu (np. Y. Klein, J. Tinguely). Organem grupy było czasopismo Zero (1958-1961), w którym jej członkowie zawarli swój program estetyczny. Przeciwstawiali się sztuce semantycznej pojmowanej zarówno jako mimesis, jak i ekspresja przeżyć artysty. Stosowali światło i ruch jako artystyczne tworzywo, zbliżając się do sztuki kinetycznej i op-artu. Z połyskliwych, lustrzanych materiałów i form z pleksiglasu czy szkła wykonywali reliefy i konstrukcje - często ruchome - ustawiane za przezroczystymi płytami, dające czysto optyczne wrażenia, pozbawione znaczeniowych skojarzeń. Ostatnią wystawę pokazali w Bonn 1966. YVES KLEIN: Był ekscentrykiem i oryginałem. W latach 50. organizował orgie farb, na których nagie modelki unurzane w błękicie ultramaryna odciskały ciała na arkuszach papieru, turlając się po nich. Orgie te przeszły do historii sztuki jako Antropometrie, a mocny błękit stał się barwą Kleina. Podczas wernisaży podawano niebieskie drinki i koktajle, które jakoby powodowały oddawanie niebieskiego moczu. Był pierwszym artystą malującym monochromy w sposób tak oczywisty, jakby to była rzecz zupełnie naturalna - jakby malował pejzaż, czy martwą naturę. Podczas jednej ze swoich legendarnych wystaw, zaprezentował kilkanaście błękitnych, niczym prawie nie różniących się monochromów, o bardzo zbliżonych rozmiarach, po czym nadał każdemu inny tytuł i sprzedawał po bardzo różnej cenie. W 1958 roku zaskoczył publiczność zapraszając na wernisaż do pustej galerii. Klein twierdził, że na pozornie pustych ścianach wiszą obrazy, tyle tylko, że są niewidzialne, ponieważ stworzył je wyłącznie dzięki swojej sile mentalnej. Zasłynął wprawdzie jako oryginał i ekscentryk, jego znaczenie dla historii i teorii sztuki nie ulega jednak wątpliwości: po dziś dzień krytycy dyskutują o tej twórczości i usiłują zgłębić jej znaczenie. Yves Klein urodził się w 1928 roku w Nicei. Pomimo krótkiej - trwającej zaledwie osiem lat (od 1954 do 1962) - kariery artystycznej, należy dziś do najważniejszych protagonistów powojennej awangardy. Tworzył obrazy, rzeźby, instalacje, fotografie, scenografie teatralne i filmowe, napisał kilka ważnych tekstów, w których zakwestionował tradycyjną koncepcję sztuki, jej tworzenia i prezentacji. Międzynarodowe uznanie zdobył jako pierwszy twórca monochromów. Klein swój błękit ultramaryna opatentował pod nazwą IKB (International Klein Blue). IKB to niezwykle intensywny, jaśniejący błękit, uzyskany według receptury, którą Klein opracował.
(…)
… w Paryżu, gdzie na jego komendę wzbiło się w niebo 1001 niebieskich balonów, oraz projekt zatytułowany „Niebieska Rewolucja”, w którym proponuje pomalować całą powierzchnię Francji na kolor IKB. Wywarł wpływ na konceptualizm, sztukę akcjonistów i malarstwo abstrakcyjne lat 50., był prekursorem Body art. W 1962 roku poślubił Rotraut Uecker - siostrę wybitnego niemieckiego malarza, współtwórcy grupy Zero…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)