To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Cechy wypowiedzi publicystycznych Publicystyka to pewien sposób przekazywania myśli, emocji i wpływania na odbiorcę. Dlatego wśród wielu tzw. stylów funkcjonalnych wyodrębnia się styl publicystyczny. Łączy on w sobie elementy stylu potocznego, stylu naukowego i stylu artystycznego. Z pierwszego przejmuje m.in. konkretność, skłonność do wyrażeń zabarwionych emocjonalnie, skrótowych konstrukcji. Stylowi artystycznemu publicystyka zawdzięcza stosowanie takich środków, które pozwalają tworzyć sugestywne obrazy, a także liczne figury stylistyczne i bogactwo słownika. Styl naukowy to precyzja wywodu, odwoływanie się do zasobu pojęciowego wielu dziedzin wiedzy, liczne cytaty i przytoczenia cudzych poglądów. Dodać tu należy techniki właściwe komunikacji bezpośredniej - możliwe do rozwinięcia szczególnie w obszarze mediów elektronicznych (radia i telewizji). Jeśli wszystkie wypowiedzi publicystyczne umieszczane w gazecie lub publikowane w innych mediach ulegną stereotypizacji, publicystyka zostanie pozbawiona możliwości permanentnego oddziaływania na czytelnika. Polega ono m.in. na tym, że w piśmie, gazecie, programie telewizyjnym występują obok siebie rozmaite wypowiedzi typu publicystycznego; mogą one wchodzić ze sobą w różnorakie związki, uzupełniać się nawzajem, "dyskutować" ze sobą. Dzięki periodyczności ukazywania się wypowiedzi, publicyści mogą stale oddziaływać na odbiorcę w wielu płaszczyznach, prezentować mu nowe pomysły, stwarzać sytuację oczekiwania na kolejne publikacje poświęcone jakiejś kwestii. Pułapką publicystyki jest także natrętne moralizowanie, narzucanie się z własnymi racjami, protekcjonalizm - słowem traktowanie czytelnika jak partnera niedojrzałego intelektualnie. Odwrotną stroną tej tendencji bywa poddawanie się - nawet podświadome - presji potocznych sądów i ocen. Publicysta może wprawdzie zdobyć w ten sposób krótkotrwałą popularność, ale w końcu straci możliwość rzeczywistego prezentowania własnych poglądów. Jest sprawą cywilnej odwagi, a niekiedy psychicznej odporności publicysty, by - gdy trzeba - przeciwstawić się tzw. opinii większości, zdobyć się na jej zakwestionowanie i polemikę z obiegowymi mitami i stereotypami. Choć publicystyka to prezentacja własnych poglądów autora i uzasadnianie słuszności własnych sądów, to jednak nie może ona zapomnieć o jednej z własnych reguł perswazji: przytoczenie opinii przeciwstawnych wobec własnej, stworzenie wrażenia, iż konfrontacja ze stanowiskiem przeciwnym nie peszy autora - zwiększa to zaufanie do wypowiedzi. Stąd tak ważne jest w publicystyce samo ujęcie tematu czy problemu. Można wyróżnić kilka najważniejszych typów owych ujęć: prezentujące, interpretujące, polemiczne, apelatywne. W wypowiedzi występuje na ogół kilka typów ujęć - pozostają one ze sobą w ścisłych związkach, np. prezentacja może wiązać się z polemiką, interpretacją i oceną. Polemika zaś musi wykorzystywać ujęcie prezentujące i oceniające. Wzajemne relacje tych ujęć (a nawet ich kolejność w strukturze tekstu), dominacja któregoś z nich decydują o tym, czy tekst dobrze pełni swoją funkcję.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)