To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Badania sejsmiczne
Badania sejsmiczne obejmują grupę geofizycznych metod badawczych opartych na pomiarach fal sprężystych sztucznie wzbudzonych w ośrodku gruntowym.
Badania sejsmiczne w geotechnice wykorzystuje się, między innymi, przy ustalaniu ogólnej budowy geologicznej podłoża gruntowego, rodzaju i gęstości gruntów, modułu ściśliwości oraz współczynnika Poissona.
Określanie rodzaju gruntów w podłożu. Metoda sejsmiczna do rozpoznania rodzaju gruntów (budowy geologicznej) wykorzystuje znane właściwości fizyczne, takie że grunty (skały) różniące się litologicznie, często także i wiekiem, charakteryzują się różnymi prędkościami rozchodzenia się w nich fali sprężystej, W związku z powyższym stwierdzeniem istnieje zbieżność geologicznych granic litologicznych z granicami fizycznymi wyznaczanymi za pomocą badania zmian prędkości fali. Największą prędkość mają fale podłużne, dlatego też one pierwsze zostają zarejestrowane na przyrządach rejestracyjnych. Na podstawie tych pomiarów ustala się budowę geologiczną podłoża.
Orientacyjne prędkości rozchodzenia się fal podłużnych w gruntach i skałach podano w tabeli 15.11.
Metoda sejsmiczna ma dwie odmiany: refleksyjną i refrakcyjną. Przy metodzie refleksy jnej impuls przy padaniu fali na jakąś płaszczynę sprężystą w głębi Ziemi doznaje odbicia (rys. 15.34a). Przy metodzie refrakcyjnej następuje zjawisko załamywania się kierunków rozchodzenia się fal (rys. 15.34b). W geotechnice używa się wyłącznie metody refrakcyjnej, gdyż tylko ona umożliwia badanie bardzo płytkich warstw. Możliwość stosowania metody refrakcyjnej określa zależność
Pomiary sejsmiczne polegają na wzbudzeniu drgań podłoża oraz na określeniu czasu, w jakim drgania te pojawią się w pewnej odległości od punktu wzbudzenia. W tym celu wzdłuż linii profilu ustawia się geofony (urządzenia odbiorcze, w których drgania mechaniczne są zamieniane na elektryczne), a następnie odpowiednim młotkiem wzbudza fa)e, które w odpowiednim czasie dochodzą do geofonu i są rejestrowane za pomocą odpowiedniej aparatury pomiarowej (wzmacniacze, filtry, urządzenia do automatycznego zapisu) (rys. 15.34b).
Na tej podstawie sporządza się wykres (hodograf) obrazujący zależność czasu przyjścia fali do geofonu od odległości punktu wzbudzenia do punktu rejestracji (rys. 15.35). Na rysunku tym przedstawiono hodograf dwu warstw poziomych leżących na sobie, dla których V2 Vi (V — prędkość rozchodzenia fal sprężystych). Dla takiego układu warstw (rys. 15.34b) w geofonach rejestruje się w najbliższej odległości od punktu wzbudzenia tylko falę prostą biegnącą przez warstwę górną od źródła wzbudzenia (odcinek AG3), natomiast w większej odległości od źródła zarejestrowana zostanie najpierw fala refrakcyjna
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)