To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Analiza systemowa w kontekście otoczenia systemowego
Nurt ten pojawił się w latach 60' w USA. W politologii są dwa podejścia:
System polityczny jest elementem równorzędnym z innymi: systemem prawnym, kulturowym; wszystkie należą do szeroko rozumianego systemu społecznego.
Dla politologii inne systemy są tłem dla systemu politycznego.
Twórcami analizy systemowej są David Easton i Gabriel Almond. Skonstruowali oni system analizy oparty na: wyodrębnieniu systemu politycznego i pozostałych, badanie związków pomiędzy nimi zachodzących. Są 3 rodzaje związków:
Sprzężenia równoległe.
Sprzężenia szeregowe.
Sprzężenia zwrotne (norma prawna = typ zachowań = norma prawna)
Podstawową kategorią analizy jest interakcja. Są to pewne stałe czy powtarzające się oddziaływania, co najmniej dwóch elementów. Interakcje mają 3 etapy zasadnicze: wejście (bodźce), przetworzenie (system) i wyjście (efekty). Wejście i wyjście to elementy brzegowe systemu politycznego. Otoczenie zewnętrzne to m.in. inne państwa, organizacje międzynarodowe, normy i reżimy międzynarodowe.
W pierwszym etapie interakcji mamy „wkłady otoczenia”, które przybierają dwojaką postać: są to poparcia albo żądania (lekarze żądają podwyżek, wywierają presję, Rydzyk popierał system wartości PiS). Żądania i poparcia mogą mieć formę materialną i niematerialną. Forma materialna to np. pomoc finansowa partii, niematerialna to np. udział w wyborach, agitacja. Poparcie może być aktywne lub pasywne, może być wymuszone (podatki nie są fakultatywne), symboliczne (powoływanie się na barwy narodowe). Poparcia i żądania mogą płynąć z trzech kierunków: 1) Ze społeczeństwa (najczęściej wpływ) 2) Z elit - władzy które płyną do wewnątrz inicjowane przez uczestników systemu (np. propozycja zmiany konstytucji inicjowana przez partię rządzącą) 3) Otoczenie międzynarodowe - ma szeroki wachlarz nacisku (użycie siły, sankcje międzynarodowe, naciski). Systemy muszą czerpać z otoczenia zewnętrznego, chyba, że są autorytarne (Białoruś, Korea Pn.).
Drugi etap - system musi przeanalizować szum informacyjny. Im więcej żądań na wejściu do systemu tym trudniej podjąć decyzję i zajmuje ona więcej czasu.
Wyjście - dzieli się na rozstrzygnięcia i działania. Rozstrzygnięcie to np. wydanie określonej normy prawnej. Działanie to np. zwiększenie wydatków na służbę zdrowie i program napraw. Następnie system analizuje sytuacją od nowa, doprowadzając do sprzężenia zwrotnego (odpowiedzi społeczeństwa na działanie systemu). Społeczeństwo zazwyczaj chce od systemu zbyt wiele (początek 2008, ok. 10 grup społecznych wystąpiło do rządku z konkretnymi żądaniami, co było niemożliwe do spełnienia). Największy wpływ otoczenia jest zawsze w demokracjach skonsolidowanych, gdyż „słuchają” one społeczeństwa i otoczenia międzynarodowego. Jest tam bardzo duża grupa aktorów wpływająca na system np. związki wyznaniowe, organizacje pozarządowe. Drugim tego powodem jest gospodarka wolnorynkowa wymuszająca poparcie. W skali świata wpływy otoczenia zewnętrznego i wewnętrznego są coraz większe, ze względu na np. mass-media; lepszą artykulację potrzeb (społeczeństwo bardziej świadome swych praw, wie jak je egzekwować, np. międzynarodowo dzięki zwołaniu wieców, szczytów i organizacji, wewnętrznie np. alterglobaliści). Słabną instytucje państwa - nie ma ono kontroli nad wszystkimi aktorami, nie ma też często środków finansowych; inne pojmowanie bezpieczeństwa w wymiarze np. pozamilitarnym (państwo polega na sobie i na sojusznikach), niemożność zamknięcia kanałów informacyjnych; globalizacja. Zwrócić należy uwagę na aktorów, zmiany ich interesów itd.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)