To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Grażyna I Gatunek: poemat epicki - zbliżony do eposu utwór epicki pisany wierszem.
Grażyna jako epos - podobieństwo:
opiewa losy bohatera (Grażyny)
narracja ma charakter obiektywny.
- różnice brak wątków epizodycznych
koncentracja fabuły wokół głównego wątku zdarzeniowego
mniejsza forma.
II Cechy artystyczne : próba połączenia klasycznej formy z artystyczną treścią. - wpływ klasyczny
trzeźwa przedmiotowość przedstawienia
usunięcie osobistych uczuć poety
poważny, uroczysty tok wiersza
brak wpływu nadziemskich potęg, złym duchem są tylko zawiść i nieufność Litwora
Grażyna jako bohater tragiczny (rzuciła się do walki, skazana na przegraną) opisywanie scen batalistycznych - środki charakterystyczne dla eposu greckiego
porównania homeryckie (często przesadzone) problematyka moralna nadająca cechy tragedii.
- wpływ romantyczny
narodowość, odwołanie do historii
patriotyzm
pierwiastki ludowe (m.in. echa pieśni ludowej w Epilogu)
nastrój grozy i tajemniczości (np. nieprawdopodobnie długa noc w czasie której toczy się akcja, motyw przebrania, czarny rycerz )
bohaterowie romantyczni kierowanie się instynktem, uczuciami, namiętnościami (Grażyna walczy przeciw krzyżują broniąc narodu, Litawor ginie wraz z ukochaną)
III Bohaterowie romantyczni: - patriotyzm (chęć walki o ojczyznę)
- poświęcenie Grażyny (nawet jeśli zginie, uniemożliwi dalsze konszakty z wrogiem) - chęć zemsty
- odkupienie win samobójczą śmiercią (Litawor)
IV Streszczenie Li tawor Grażyna Witold Rymwild Powieść rozpoczyna się opisem „zapadającego w sen” zamku nowogródzkiego. Jednak spokój ten zakłóca pojawienie się u bram zamku trzech zbrojnych rycerzy krzyżackich, żądających natychmiastowego widzenia z księciem Litaworem. Następnie narrator ukazuje wnętrze komnaty władcy, a w niej samego Litawora, który mimo zmęczenia i późnej pory nie śpi jeszcze, lecz nad czymś rozmyśla. Jednak nikt ze służby, nie zważając na prośby i groźby krzyżackie, nie ośmiela się niepokoić księcia. Zdezorientowani poddani postanawiają obudzić Rymwida - prawą rękę władcy. Po zapoznaniu się z faktami udaje się on na rozmowę z Litaworem. Doradca oznajmia księciu przybycie posłów zakonnych. Wiadomość ta wyraźnie wprowadza nerwowość w zachowaniu Litawora. Stara się on jednak ukryć ten fakt (np. niby niechcący gasi lampę, aby nie ukazać emocji odmalowanych na twarzy) i z udawanym spokojem odpowiada Rymwidowi. W wypowiedzi swojej zaczyna od streszczenia historii sporu, jaki prowadzi o Lidę z Witołdem - władcą litewskim. Sporne tereny są prawną własnością Litawora, gdyż wniosła je w posagu jego żona Grażyna. Tymczasem Witołd nie chce oddać tych terenów. Po takim wstępie książę wyjawia plan zbrojnej napaści w celu siłowego odbicia należących do niego ziem. Przygotowania do wyprawy zleca właśnie Rymwidowi. Mają być one poczynione bardzo szybko, tak, żeby nad ranem wszystko było gotowe.
(…)
… poszerzają nie tyle kontekst historyczny, co obyczajowy czy obrzędowy. Pozwalają także silniej podkreślić obecne w samym tekście właściwym utworu niektóre mechanizmy władające historią czy państwem, np. dają historyczną motywację dla nienawiści Litwinów do Krzyżaków pokazując, że taki stosunek do rycerzy zakonnych był wówczas powszechny.
…
… i wyruszyć na spotkanie rycerstwu krzyżackiemu. Sługa dostrzega niepewność ruchów, osłabienie i dziwne roztargnienie swego pana (np. przypina on szablę „po kobiecemu” do prawego boku), ale przypisuje to zdenerwowaniu i zmęczeniu. Następnie narrator przenosi nas na pola i lasy nowogródczyzny, gdzie za chwilę rozegra się bitwa. Gdy zza wzgórz nadciągają oddziały krzyżackie Litawor rzuca się do walki…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)