Założenia nowożytnego racjonalizmu na przykładzie filozofii Kartezjusza

Nasza ocena:

3
Pobrań: 147
Wyświetleń: 1050
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Założenia nowożytnego racjonalizmu na przykładzie filozofii Kartezjusza - strona 1 Założenia nowożytnego racjonalizmu na przykładzie filozofii Kartezjusza - strona 2 Założenia nowożytnego racjonalizmu na przykładzie filozofii Kartezjusza - strona 3

Fragment notatki:

24.)
1 . ) Główne założenia nowożytn ego racjonalizmu na pr zykładzie filozofii Kartezjusza Nowożytny racjonalizm, przeciwstawiany empiryzmowi głosi, iż cała wiedza (lub jej najważniejsza część) nie pochodzi od zmysłów, lecz jej jedynym źródłem jest rozum . Zmysły nie informują nas o prawdziwej naturze rzeczywistości, skierowane są na jej stronę zjawiskową, na to, co przypadkowe i jednostkowe.
Nie dostarczają wiedzy pewnej (złudzenia zmysłowe), mogą jedynie stanowić źródło informacji przydatnych do działania w świecie. Tylko rozum dostarcza wiedzy pewnej i dotyczącej istoty rzeczywistości.
Kartezjusz próbował zastosować do filozofii swoją, wziętą z matematyki zasadę znalezienia podstawowego aksjomatu , który by był absolutnie pewny i od którego można by wywieść drogą dedukcji resztę systemu. Analizując podstawy wszystkich sobie znanych systemów filozoficznych, zauważył, że niemal dla każdego stwierdzenia filozoficznego można sformułować jego antytezę i że nie ma sposobu aby ustalić, które z tych twierdzeń jest prawdziwe. Jedyną rzeczą, której nie da się zaprzeczyć jest to, że w danym momencie myślimy.
Niezaprzeczalny fakt istnienia myśli stał się więc jego punktem wyjścia.
Idąc drogą dedukcji z faktu że istnieje myślenie można wysnuć wniosek, że istnieje też coś co myśli, czyli ja sam. Ta prosta idea została ujętą w łacińską formułę Cogito ergo sum (myślę, więc jestem).
Racjonalizm jako stanowisko przeciwstawne irracjonalizmowi głosi, że jedynie wartościowe jest poznanie racjonalne, tj. zgodne z rezultatami nauki, odrzuca wszelkie środki i sposoby poznania dostarczające wiedzy niedyskursywnej i nie poddającej się sprawdzeniu (np. intuicję, objawienie); racjonalizm w tym rozumieniu postuluje krytycyzm, antydogmatyzm i obiektywność w ocenie wiedzy, akcentując czynną rolę rozumu wiąże się zwykle z idealizmem teoriopoznawczym, w przeciwstawieniu do intelektualizmu właściwego realizmowi teoriopoznawczemu, który przyjmuje pierwotność biernego zachowania intelektu względem oddziałującego z zewnątrz bytu. W szczególnym rozumieniu występuje termin racjonalizm w etyce i estetyce. Racjonalizm etyczny wyraża pogląd, wg którego rozum jest najwyższą normą moralną lub głosi, że wartość moralna czynów jest zdeterminowana wiedzą o rzeczywistości. Racjonalizm estetyczny utrzymuje, iż rozum odgrywa główną rolę w przeżyciu estetycznym lub że o wartości artystyczna dzieła sztuki stanowi przejrzystość i racjonalność jego konstrukcji.
Metafizyczna koncepcja substancji Kartezjusza, Dualizm ; między substancją duchową (myśląca) a substancją rozciągłą (cielesną). Substancje są to oddzielne sfery bytu nie ma pomiędzy nimi pomostu łączącego. Ten dualizm zyskuje pełny sens gdy odnosimy go do człowieka, ma charakter antropologiczny. To podejście wywołało problem relacji dusza ciało - problem psychofizyczny. Otwarł on drogę do współczesnej psychologii i psychiatrii.


(…)

… do współczesnej psychologii i psychiatrii.
2.)Wyjaśnij znaczenie hedonizmu w oparciu o koncepcje Epikura
Hedonizm (gr. hedone - przyjemność) to pogląd uznający przyjemność za najwyższe dobro, natomiast unikanie cierpienia i bólu jest głównym warunkiem osiągnięcia szczęścia.
Wyróżnia się:
hedonizm etyczny hedonizm psychologiczny Hedonizmem etycznym nazywamy takie poglądy, wg których ludzie powinni zmierzać…
… "długotrwałym szczęściem" jest ich tylko ciągiem; szczęście jest aktywne, tj. jest stanem czynnym umysłu/ducha/duszy, nie polega natomiast na braku cierpienia. Chwilowe, natychmiastowe szczęście jest ważniejsze niż "odłożone na później".
Hedonizm prezentowany był przez przedstawicieli szkoły filozoficznej założonej w IV wieku p.n.e. przez uczniów Sokratesa (m.in. Arystypa z Cyreny).
Epikur w etyce uznawał tożsamość dobra (przyjemności) i szczęścia oraz życia moralnego i życia szczęśliwego. Za dostateczny warunek szczęścia uważał stan tzw. ataraksji, czyli braku cierpień i trosk, a za główne źródło cierpienia — przesądy i obawy, takie jak strach przed bogami i śmiercią.
Hedonizm według Epikurejczyków
interesowali się przede wszystkim przyjemnym i szczęśliwym życiem
aby odczuwać szczęście, trzeba je najpierw…
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz