To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Wykuwanie granic Państwo piastowskie od początków istnienia znalazło się w niekorzystnym położeniu pomiędzy dwoma potężnymi sąsiadami: Rzeszą Niemiecką i Rusią Kijowską. Na południu sąsiadowało z Węgrami i zależnymi od Niemiec Czechami, na północy krzyżowały się wpływy polskie, duńskie i niemieckie na Pomorzu, na północnym wschodzie znajdowało się sąsiedztwo pogańskich Prusów, Jaćwięgów i Litwinów. Największym zagrożeniem dla młodego państwa piastowskiego byli władcy Rzeszy Niemieckiej, którzy wraz z szerzeniem chrześcijaństwa podbijali obszary na wschodzie (tzw. napór na wschód, z języka niemieckiego "Drang nach Osten"). Przed księciem Mieszkiem l stanęło zadanie obrony niestabilnych granic młodego państwa. Kość niezgody pomiędzy nim a niemieckimi margrabiami stanowiło Pomorze Zachodnie, zajęte przez Mieszka w 967. Już po pięciu latach księciu przyszło walczyć o utrzymanie ziem nad dolną Odrą - w zwycięskiej bitwie pod Cedynią, pierwszym w historii bezpośrednim starciu wojsk polskich i niemieckich. Mieszko obronił stan posiadania nad Bałtykiem. Zachodnie granice państwa piastowskiego sięgnęły po Wolin, a w 973 cesarz uznał ostatecznie polskie nabytki. Sukcesy te zostały okupione stratami na wschodnich rubieżach: w 981 Rusini zajęli pograniczne miasta Czerwień, Przemyśl, Chełm i Bełz (tzw. Grody Czerwieńskie), które odtąd na kilka wieków staną się przedmiotem sporu z Rusią Kijowską. Mieszko l był zręcznym politykiem i umiejętnie wykorzystywał koniunkturę polityczną do poszerzania granic swego państwa. Po śmierci pierwszej żony poślubił Niemkę Odę i zawarł sojusz z cesarzem, który w 990 udzielił mu pomocy militarnej podczas zwycięskiej wojny z Czechami. Dzięki niej Mieszko uzyskał Śląsk, a być może Małopolskę. Tym sposobem pod koniec X wieku dokonał się ostatecznie proces zjednoczenia plemion polskich - pomiędzy Bałtykiem, Karpatami, Odrą i Bugiem pojawiło się scentralizowane państwo. Patrząc na mapę nietrudno o refleksję, że po upływie 1000 lat Rzeczpospolita Polska rozpościera się na obszarze zbliżonym do kształtu państwa Mieszkowego. Przebieg ówczesnych granic znany jest głównie dzięki odkrytemu w XX wieku dokumentowi, wystawionemu przez kancelarię Mieszka około 991: państwo piastowskie posiadało wybrzeże morskie, graniczyło z ziemiami zamieszkanymi przez Prusów, z Rusią, ziemią krakowsko, Morawami i dochodziło do Odry. Po śmierci Mieszka l jego następca, Bolesław Chrobry, kontynuował politykę poszerzania granic, czemu sprzyjała korzystna sytuacja w Niemczech, gdzie na tronie cesarskim zasiadał ambitny Otto III opierający stosunki z Polską na zasadach braterstwa i współpracy. Niestety po jego przedwczesnej śmierci w 1002 królem został nieprzychylny Bolesławowi Henryk II , co stało się powodem długotrwałych wojen. Ich powodem był spór o tereny Łużyc, Milska i Miśni, które Bolesław zajął zaraz po śmierci Ottona III . Oliwy do ognia dolało jeszcze wmieszanie się polskiego księcia w sprawy czeskie: po obaleniu miejscowego władcy Bolesław objął rządy w Pradze i przyłączył do swego państwa Czechy, Słowację i Morawy. Z ziem polskich, czeskich i terenów Słowian nadłabskich zamierzał stworzyć wielkie państwo, mogące skutecznie przeciwstawić się germańskiemu naporowi na wschód. Jednak Czechy były lennem niemieckim i cesarz zażądał od Bolesława złożenia hołdu, a odmowę potraktował jako ostateczny pretekst do wojny. Konflikt zbrojny trwał z przerwami czternaście lat, a na mocy pokoju w Budziszynie w 1018 Bolesław utrzymał Milsko i Łużyce. Wysuni
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)