Jej głównym tematem były bagna i torfowiska. W notatce zostały opisane następujące zagadnienia: powstawanie węgla, torfowiska, geologiczna działalność jezior, antracyt, ewaporaty, humus, liptobiolit, sapropel, torf, torfowisko niskie, torfowisko wysokie, węgiel, węgiel brunatny, węgiel kamienny
Bagna i torfowiska - powstawanie węgla
Bagna tworzą się tam, gdzie zagłębienia powierzchni nie są dość glębokie na utworzenie się basenów wodnych. Często występują w poblirzu rzek, jezior lub morza. Osady tworzące się w bagnach zawdzięczają pochodzenie głównie rsnącej na nich obficie i obumierającej szacie roślinnej. Obumarła roślinność na lądzie ulega szybkiemu rozkładowi pod wpływem tlenu, pleśni i bakterii gnilnych (głównie). Pod wodą te czynniki działają wybiórczo - rozkład nie jest zupełny. Na pewnym etapie rozkład może być zatrzymany, a rozłożona dotąd materia i produkty jej rozkładu staną się materiałem wyjściowym do dalszych przeobrażeń chemicznych bez udziału mikroorganizmów. Materia roślinna po obumarciu może gromadzić się tam, gdzie żyła lub może być przetransportowana. W zależności od tego, jak przebiega gnicie mogą powstać:
Liptobiolity - kopalne żywice (np. bursztyn)
Humus - próchnica - w warunkach ograniczonego dostępu powietrza, materia ulega butwieniu. Część przeobraża się w CO2, CH4 i H2O, a reszta w humus.
Torf - materiał humusowy z większą ilością węgla Sapropele - galaretowata substancja zmieszana z ilem - produkt podwójnego gnicia
Torfowiska są obecnie najczęstszym miejscem akumulacji materii roślinnej. Tworzą się na obszarach niedawno zlodowaconych w wilgotnym i chłodnym klimacie. Powstawanie zaczyna się od wzrostu i częściowego zamierania roślin (1). Wzdłuż brzegów tworzy się nagromadzenie materii roślinnej. W miarę gromadzenia się tej materii strefa roślin wodnych przesuwa się od brzegów ku środkowi, a na ich miejsce wkracza flora lądowa (mchy, a za nimi małe drzewa - olcha, brzoza). Z nagromadzonego materiału na krawędzi jeziora przy słabym dopływie tlenu tworzy się zbita masa - torf, która dzięki obumieraniu mchów staje się coraz grubsza. Po pewnym czasie całe jezioro może zostać wypełnione torfem i zarośnięte przez las. Tworzy się torfowisko wklęsłe, ale torf nie dopuszcza do korzeni drzew wody, las obumiera tworząc warstwę torfu drzewnego - torfowisko wypukłe. Znacznie większe nagromadzenie materii roślinnej były w ubiegłych epokach geologicznych. Zwłaszcza karbon wyróżniał się bogactwem akumulacji roślinnej przeobrażonej w węgiel kamienny. Tworzenie pokładów węgla rozpoczynało się z chwilą, gdy zamulenie wyprzedziło obniżający ruch lądu. W płytkich wodach i na mułowych mieliznach pojawiły się rośliny, które za pomocą korzeni mogły utrzymać się w wodzie (skrzypy i widłaki). Flora jeziorzysk utworzyła humusową glebę, na którą wkraczała bogatsza flora (drzewiaste widłaki), a następnie wkroczyły paprocie nasienne. Flora ta został zniszczona wskutek zamulenia, co przerwało akumulację roślinna. Potem nastąpiła akumulacja mułów i piasków. Działo się to w klimacie tropikalnym.
(…)
…. Charakter osadów jeziornych zależy od materiału naniesionego przez rzekę. Często rzeka przynosi dużo materiału organicznego, a zarazem w jeziorach kwitnie bujne życie. Mogą powstać ciemne muły jeziorne bogate w substancje organiczne. Są to sapropele. Rzeka często przynosi CaCO3 do jeziora. Osady jeziorne często zawierają domieszki CaCO3, a w bardziej czystych wodach tworzy się kreda jeziorna (margiel). Jest to drobny szlam wapienny pomieszany z iłem. Może ona zawierać muszle ślimaków słodkowodnych. Z nagromadzenia skorupek okrzemek tworzy się ziemia okrzemkowa (diatomit). W jeziorach o bujnym życiu dennym tworzy się kopropel złożony z przerobionego przez organizmy mułożerne mułu lub iłu. Pospolitym utworem jest ruda darniowa, składająca się z węglanów i tlenków żelaza. Najpospolitszymi osadami jeziornymi…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)