To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Intelektualizm Sokratesa - Intelektualizm etyczny - pogląd głoszący, że postępowanie człowieka zależy wyłącznie od jego wiedzy na temat dobra i zła. Człowiek wiedzący co dobre nie może czynić źle - jeśli zatem źle postępuje, oznacza to, że jego wiedza na temat dobra jest niepełna.
„Dobro jest niczym innym jak następstwem wiedzy a zło wychodzi z niewiedzy”
W dobie Sokratesa: POŁOŻNIK NAUCZYCIEL
CZŁOWIEK JEST DOBRY BO JEST ROZUMNY
W pojęciu PLATONA - Idealizm obiektywny Platona oparty jest na istnieniu dwóch światów czyli na świecie idei -doskonałym i świecie odbijającym te idee. Świat idei, który jest doskonały, identyczny z bóstwem, bądź stanowi jego twór, jest absolutny, jego prawa są niezmienne i trwałe, oparte na zasadach hierarchii i jedynie mędrzec może przeniknąć jego tajemnice, dlatego też może zbliżyć państwo di idealnego wzorca tworząc organizację doskonałą odpowiadającą ideom dobra , sprawiedliwości, piękna, prawdy, mądrości Świat odbijający te idee to świat niedoskonały, który stanowi odbicie tego świata idei. U Platona istnieje wieczny Demiurg (budowniczy) wieczna materia i idea. Jest to filozofia oparta na poszukiwaniu idealnego POLIS. Oparta na idealizmie. Idea jest pierwotna, wieczna, trwała, absolutna i doskonała
Modus Vivendi Złoty Środek
IDEALIZM
DUALIZM
MATERIALIZM
Szczęście, dobro obiektywne
Zdrowie, sprawiedliwość, dobro, uroda, podejście materialistyczne
Mieć czy być
Etyka pochodzi z dekalogu
ARYSTOTELES:
Refleksja nad moralnością.
Wprowadził pojęcie dualizmu.
Według Arystotelesa: „To co jest etyczne; to jest szczęście” (EUDAJMONIA) - W pojęciu zawodowym - Spełnienie zawodowe!!!!!
Znalezienie umiarkowania pomiędzy skrajnościami.
Eudajmonia - termin filozoficzny stosowany powszechnie w filozofii życia starożytnej Grecji. Eudajmonia nie miała nigdy ściśle określonej definicji i rozmaici greccy filozofowie rozumieli ten termin w różny sposób. W najbardziej ogólnym sensie jest to stan pełnego, racjonalnie uzasadnionego zadowolenia i satysfakcji z własnego życia, którego osiągnięcie było podstawowym celem każdego rozsądnego człowieka.
- Dla Platona i Sokratesa eudajmonia była stanem poczucia doskonałości swojego życia. Eudajmonię osiągał ten, kto na starość patrząc wstecz na swoje życie, mógł powiedzieć, że przeszedł przez nie w godny sposób, robił zawsze to, co do niego należało, i że nie żałuje żadnych swoich decyzji.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)