Przedmiot ten prowadzi prof. dr hab. Grzegorz Przebinda (Uniwersytet Jagielloński z w Krakowie). 2-stronicowa notatka z wykładów sporządzona w formacie doc. W treści notatki można znaleźć następujące zagadnienia: II etap panowania Aleksandra I - czasy Arakczejewa, polityka wewnętrzna Rosji, 1815 - 1825, polityka reakcyjna, pokój w Tylży 1807, Spierański, Rada Państwa, 1812-1814, Napoleon, osiedla wojskowe, połączenie wojska z rolnictwem, pułk Preobrażeński, Gubernia Nowogrodzka, budowa domów, karczowanie lasów, Gubernia Chersońska, pułk Siemianowski, oświata, Magnicki, Uniwersytet Kazański, Uniwersytet Wileński, Nowosilcow, filomaci, Lelewel, Śniadecki, Gołuchowski, Franciszek I, Adam Jerzy Czartoryski, chrześcijański reżim chłost, Anastazja Minkina.
II etap panowania Aleksandra I - czasy Arakczejewa.
Arakczejew był głównym architektem polityki wewnętrznej w Rosji w latach 1815 - 1825. Okres ten jest też zupełnie odmienny pod względem sposobu prowadzenia polityki wewnętrznej Aleksandra I - dotychczasowy liberalizm został zastąpiony polityką reakcyjną. Odrzucono wówczas m.in. projekt konstytucji, na której bardzo zależało wyższym kręgom inteligencji i arystokracji. Arakczejew zaczął robić karierę już za czasów Pawła I, był wówczas komendantem Petersburga. Słynął z okrucieństwa wobec armii, co było przyczyną jego dwukrotnego zdymisjonowania. Arakczejew był pedantycznym okrutnik, doskonale więc wpisywał się w czasy panowania Pawła. W pierwszych latach panowania Aleksandra I również dobrze mu się powodziło, ale nie był jeszcze tak wpływowy. Po pokoju w Tylży z 18007 roku jego kariera rozwijała się równolegle z karierą Spierańskiego. Od 1808 roku był Ministrem Wojny, potem zasiadał nawet w Radzie Państwa. W latach 1812 - 1814 osobiście uczestniczył w pochodzie Aleksandra I w pościgu za Napoleonem. Nie odstępował cara na krok, wpajał mu swoje idee, popierał gorliwość religijną Aleksandra I. Około 1815 roku wpływy Arakczejewa na cara były już ogromne i wówczas pojawiła się idea stworzenia w Rosji tzw. “osiedli wojskowych”.
“Osiedla wojskowe” Arakczejewa
Arakczejew uważał, że w niektórych częściach Rosji wojsko powinno być połączone z rolnictwem, co było przede wszystkim próbą obniżenia kosztów utrzymania armii w czasach pokojowych. W 1815 roku wysłał on żołnierzy z Pułku Preobrażeńskiego do wydzielonego specjalnie dla nich obszaru w Guberni Nowogrodzkiej. Były to tereny zamieszkałe dotychczas przez chłopów państwowych, których początkowo zaczęto stamtąd wysiedlać, potem jednak Arakczejwe doszedł do wniosku, że jeśli żołnierz może być rolnikiem, to dlaczego rolnicy nie mogli by zostać żołnierzami. Nałożono więc na chłopów obowiązek służby wojskowej. Natomiast zawodowi żołnierze musieli karczować lasy, budować domy podług jednego, ustalonego przez Arakczejewa, wzorca. Zarówno żołnierzo- chłopi jak i chłopo- żołnierze musieli pracować w polu i wykonywać ciężkie ćwiczenia wojskowe (takiemu obowiązkowi podlegał każdy mężczyzna na terenie osiedla do 45 roku życia). Roboty polowe wykonywano w mundurach (dzieci po ukończeniu 6 roku życia były wcielane do armii i także podlegały temu obowiązkowi). Za przewinienia (np. zmylenie kroku marszowego z pola do osiedla, za zbyt płytko zaorane pole) były nakładane duże kary, spośród których najokrutniejszą było pędzenie przez rózgi. Z powodu tak ostrego traktowania dochodziło do wybuchu otwartych buntów. Pierwsze miały miejsce już w 1817 roku na terenie Guberni Nowogrodzkiej i Chersońskiej. W 1819 roku doszło
(…)
… do osiedla, za zbyt płytko zaorane pole) były nakładane duże kary, spośród których najokrutniejszą było pędzenie przez rózgi. Z powodu tak ostrego traktowania dochodziło do wybuchu otwartych buntów. Pierwsze miały miejsce już w 1817 roku na terenie Guberni Nowogrodzkiej i Chersońskiej. W 1819 roku doszło do kolejnego buntu niedaleko Charkowa, w wyniku którego Arakczejew skazał 300 ludzi na 12 tys. Uderzeń…
… o planowanym powstaniu oficerów, ale ten był tak zrozpaczony, że nie zwrócił na to uwagi. Gdyby się zainteresował tymi doniesieniami, najprawdopodobniej w ogóle nie doszło by do powstania dekabrystów. Śmierć Aleksandra I.
W 1825 roku Aleksander I przebywał na południu Rosji, przybył nad Morze Azowskie, do Tagandrodu, skąd chciał się udać na Krym. Niestety nie pozwoliła mu na to choroba, która zmusiła…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)