Doświadczenie mistyczne
Mistykę uznaje się za rodzaj doświadczenia nie dostępnego powszechnie, a wymagającego pewnych specyficznych predyspozycji
Mistyk dokonując swojego zadania transcenduje lub wygasza siebie i swoje władze, prubując dokonać zatopienia się lub zjednoczenia z sakralnym kosmosem i świętą harmonią, bóstwem, Sacrum, Prawdą, zasadą bytu i ładu itd.
Osobnym zagadnieniem jest wykorzystanie w mistyce symboli, traktowanych podejrzliwie dlatego, że występują w gnostycyzmie i nurtach pokrewnych. Mistycyzm wyraża przekonanie o istnieniu świata „wyższego”. Dalej, że istnieje ob. Tam, gdzie uznaje się istnienie rzeczywistości wyższej i niezależnej od człowieka.
Nie za żadnych kryteriów zewnętrznych, zjawiskowych, zdatnych do weryfikacji „prawdziwego mistycyzmu”
Doświadczenie mistyczne ma swoje dwa zasadnicze zakresy, które mogą występować osobno albo współgrać ze sobą. Jeden nurt, o charakterze ascetycznym głosi odejście od świata i jego przejawów do własnego wnętrza mistyka, by w nim szukać podstaw rzeczywistości i relacji między człowiekiem a tymi podstawami. Drugi nurt dąży otwarcie do jedności z zasadą bytu i szuka jej poprzez wyłanianie prawdziwego porządku, harmonii świata - nie przez świata negacje, ale przez pozytywne wskazanie zasady jedności w wieloimiennym świecie.
Próby ujmowani struktur religii
Problem ten jest jedną z głównych płaszczyzn dyskusji metodologicznej w obrębie nauk o religii.
S. Ossowski widział dość złożoną strukturę zjawiska religijnego. Dzielił je na: wiarę, kult, przeżycia, wytwory, instytucje, role społeczne i wartości.
Wiara przybiera postać kultu, występuje jako czynnik przeżycia religijnego, wpływa na wytwory religii, jest elementem ważącym gdy idzie o budowę i funkcjonowanie instytucji religijnych, kształtuje relacje społeczne oraz role różnych grup i osób w różnych sferach życia, wreszcie wpływa bezpośrednio na system wartości akceptowanych i ganionych
W propozycji E. Durkheima zjawisko religijne składa się z wierzeń i obrzędów; pierwszy jest domeną myśli, drugie, domeną ruchu.
Jednakże przyjęto opis trójdzielny: doktryna, kult, organizacja. Tak uproszczona struktura pozwala opisać poszczególne jej elementy Wg M. Schelera poznanie religijne osiąga swoją pełnie dopiero wtedy, gdy nabiera kształtu praktycznego - kultowego i choć samo może być aktem duchowym, to jednak istnieje w zupełności w naturze psychofizycznej
Religie nie posiadają dość często uniwersalnych i bezwarunkowych relacji wewnątrzstrukturalnych. W niektórych religiach w zależności od np. funkcji, urodzenia, osoby sprawujące kult są zróżnicowane, nawet bardzo, i pod względem miejsca i obowiązków w kulcie, i zarazem ze względu na miejsce w organizacji religijnej, hierarchii, prestiżu itd.
(…)
… uniwersalnych i bezwarunkowych relacji wewnątrzstrukturalnych. W niektórych religiach w zależności od np. funkcji, urodzenia, osoby sprawujące kult są zróżnicowane, nawet bardzo, i pod względem miejsca i obowiązków w kulcie, i zarazem ze względu na miejsce w organizacji religijnej, hierarchii, prestiżu itd.
Doktryna religijna
„w pierwotnej intuicji religijnej lub doświadczeniu zawsze już jest obecne pewne…
… aktualizowanej bądź obiektywizowanej w kulcie - ceremonii.
Rozwinięta doktryna zawiera nie tylko usystematyzowane treści wiary, rozbite zwykle na działy, ale też wskazania praktyczne i liturgiczne, zarys kalendarza sakralnego, wątki apologetyczne oraz szereg przepisów szczegółowych. Z perspektywy teologicznej, główne wątki doktryny religijnej można by objąć w zakresach dogmatyki i etyki. Ściślej o samej…
… i historycznym
2)komentowania i egzegezy dla osiągnięcia kryteriów prawidłowego nauczania
Na ogół religiologowie dzielą obszar D.R. na trzy działy: teorie bóstwa(sacrum), teorie świata i teorie człowieka.
Kult
Słowo „kult” bywa używane potocznie w trzech zakresach: jako oznaczenie jakiegoś rodzaju praktyk, opis jakiegoś rodzaju zachowań religijnych i sposób traktowania osób lub przedmiotów. Nas będą obchodzić…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)