Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa- wykład 8

Wykład 8, 08.04.11
EPBIO - GENEZA
W 1950 r. został przedstawiony plan Pleven'a, stosownie do którego miała zostać utworzona armia europejska pod wspólnym dowództwem. Na podstawie tego planu pczł EWWiS podpisany w maju 1952 r. układ o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Obronnej
PLAN PLEVENA - miał również zaangażować Niemcy zachodnie, we współprace obronną, co na tamten czas było rewolucyjną ideą, biorąc pod uwagę fakt iż RFN nie była jeszcze członkiem NATO. Układ został podpisany w 1952 r., niestety jego odrzucenie przez francuskie Zgromadzenie narodowe w konsekwencji oznaczała śmierć naturalną projektu.
Pomysł integracji w ramach polityki obronnej powrócił pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku, gdy narodziła się inicjatywa Europejskiej Współpracy Politycznej.
Dodatkowym impulsem były dynamiczne zmiany geopolityczne w Europie Środkowej, będące jedną z głównych przesłanek podpisania w 1992 r. umowy formułującej tzw. Misje Petersberskie. MISJE PETERSBERSKIE
Stanowiące podstawy polityki wojskowej i polityki bezpieczeństwa Unii Zachodnioeuropejskiej.
Zakładały przeprowadzenie różnego rodzaju operacji wojskowych, których celem były akcje ratunkowe i humanitarne, misje pokojowe oraz zadania mające na celu zarządzanie kryzysami, w tym utrzymywanie pokoju.
Traktat z Maastricht - 1992 - Był to pierwszy zdecydowany krok w kierunku unijnej polityki obronnej.
Założenia układu z Maastricht były bardzo ostrożne i ogólnikowe, wyznaczyły one jednak kierunek w którym polityka ta miała się rozwijać.
Traktat Nicejski - 2000
Mechanizmy decyzyjne w kwestiach polityki obronnej i bezpieczeństwa zostały dopracowane przez Traktat Nicejski w 2000 r. Dawał on możliwość podjęcia decyzji o przeprowadzeniu operacji w ramach EPBiO przy pozytywnej akceptacji petycji przez minimum 8 członków Unii.
Wszelkie działania w ramach polityki bezpieczeństwa i obrony, szczególnie akcje militarne powinny być przeprowadzone po wyczerpaniu wszelkich możliwości pokojowego rozwiązania konfliktu.
Prace Konwentu Europejskiego z roku 2003, prowadzone w Grupie ds. Bezpieczeństwa (pod kierunkiem Michela Barinera) - kolejne zmiany:
Wprowadzono m.in. poprawki do Misji Petersberskich, zawierając punkt o zapobieganiu konfliktów poprzez wprowadzenie polityki „wczesnego ostrzegania” przed sytuacjami kryzysowymi.
Misje rozszerzono również o operacje mające na celu rozbrojenie stron konfliktu czy wprowadzenie doradztwa wojskowo-obronnego w sytuacjach kryzysowych.
Wysoki Przedstawicie ds. polityki bezpieczeństwa europejskiego zyskał również dodatkowe uprawnienia w polityce zarządzania konfliktami, dając mu możliwości decydowania o rodzaju i typie akcji jaką należałoby podjąć w jej ramach czy też dodatkowe kompetencje w uprawnieniach dotyczących koordynowania militarnymi i wojskowymi aspektami przeprowadzanych zorganizowanych działań.

(…)

… ustaliła tzw. Europejski Cel Operacyjny, mający za zadanie rozwój wojskowych możliwości w celu usprawnienia polityki zarządzania i zapobiegania kryzysom bezpieczeństwa. Ambicją stało się osiągnięcie gotowości wystawienia w ciągu 60 dni (liczone od momentu podjęcia decyzji o wystawieniu wojsk) 50-60 tys. żołnierzy, zdolnych do przeprowadzenia misji przez rok. Kluczowym elementem w owej strategii stał…
… bezpieczeństwa i obrony;
Klauzula bezpieczeństwa zbiorowego obejmująca wszystkie chętne kraje unijne chcące wziąć na siebie zobowiązania Traktatu Brukselskiego.
TWORZENIE STAŁYCH STRUKTUR EPBiO
Od 2001 roku zdynamizował się proces tworzenia stałych struktur mających na celu umożliwienie UE prowadzenia oraz dowodzenia operacjami w ramach polityki bezpieczeństwa i obrony:
Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa…
... zobacz całą notatkę