Sczepionki przeciwwirusowe Szczepionki z wirusem zabitym (inaktywowanym) - zawierają całe wiriony, stymulują powstawanie przeciwciał skierowanych przeciw białkom otoczki wirusa. Dla zapobiegania wielu chorobom wirusowym istnieją tylko szczepionki z wirusem zabitym.
Stosując szczepionki inaktywowane należy uwzględnić, że:
Ponieważ szczepionki inaktywowane produkowane są najczęściej z wirusów silnie chorobotwórczych, inaktywacja musi być bardzo dokładna, tak by nie pozostawały żadne cząstki żywe
Odpowiedź immunologiczna w wyniku stosowania szczepionek inaktywowanych jest krótkotrwała i należy stosować dawki przypominające szczepionki (dawki booster). Dawki przypominające mogą wywołać stan nadwrażliwości na obce białko
Po podaniu niektórych szczepionek inaktywowanych obserwowano stan nadwrażliwości na wirus dziki- terenowy.
Szczepionki inaktywowane podaje się najczęściej parenteralnie, czasami wynik takiego szczepienia jest niezadowalający.
Mimo że wirus stymuluje powstawanie przeciwciał krążących (IgM, IgG) w wystarczającym stopniu, to odpowiedź miejscowa (IgA) może być słaba. W wyniku takiej odpowiedzi błona śluzowa przewodu pokarmowego lub układu oddechowego nie jest dostatecznie chroniona i może stanowić ewentualne wrota zakażenia wirusem terenowym
Szczepionki z wirusem osłabionym (atenuowanym) Wywołują one reakcję podobną do uzyskiwanej w wyniku przechorowania. Wirusy szczepionkowe namnażają się w organizmie gospodarza, stymulują długotrwałą odporność humoralną i komórkową oraz odporność w miejscu wniknięcia wirusa do organizmu.
Mimo tylu zalet mają też sporo wad:
Istnieje ryzyko, że osłabiony wirus może wrócić do formy pierwotnej, czyli stać się ponownie wirusem chorobotwórczym. Konieczna jest więc stała kontrola wirusa szczepionkowego i wyników szczepienia.
Szczepionka żywa może być zanieczyszczona pewnymi czynnikami z podłoża. Przechodzić one mogą z hodowli komórkowych lub zarodków kurzych, na których wirus był namnażany.
W szczepionkach znajdywano takie kontaminanty (zanieczyszczenia) jak wirusy białaczek ptasich, wirus SV40, oraz cytomegalowirusy. Ten problem można ograniczyć stosując linie komórkowe.
Przechowywanie szczepionek z wirusem żywym stwarza pewne trudności, istnieje konieczność stosowania niskich temperatur (w skrajnych przypadkach przechowywanie i transport w kontenerach z ciekłym azotem). Niekiedy można stosować liofilizację (odwodnienie w próżni).
Wirusy szczepionkowe uzyskiwano przez selekcję szczepów słabo chorobotwórczych występujących naturalnie lub przez celową modyfikację w podłożach . Ta ostatnia metoda polega na pasażowaniu wirusa w celu selekcji mutantów najlepiej przystosowanych do warunków in vitro.
(…)
… wolną dezintegrację zniszczonych komórek gospodarza. ZAKAŹNE ZAPALENIE WĄTROBY PSÓW (ICH - infectious canine hepatitis, HCC - hepatitis contagiosa canis, Rubarth's disease)
Zakaźne zapalenie wątroby psów wywołane jest przez typ 1 adenowirusa psów - CAV1 (Canine Adenovirus 1).
Choroba, na długo zanim uznano ją za osobną jednostę chorobową u psów, znana była jako epizootyczne zapalenie mózgu lisów, powodujące duże straty na fermach.
Pierwsze wzmianki sugerujące, że wirusy zakaźnego zapalenia wątroby psów i zakaźnego zapalenia mózgu lisów są tymi samymi, spotkać można w opracowaniach Rubartha z 1947r. Hipoteza ta została potwierdzona przez Siedentopfa i Carisona w 1949r.
Wprawdzie już w 1930r. Cowdry i Scott oraz Hjarre przedstawili zwięzłe opracowania dotyczące choroby u psów, ale obszerny raport…
… się ostre śmiertelne zapalenie wątroby.
U lisów choroba manifestuje się zapaleniem mózgu i, prawdopodobnie ze względu na behawior dzikich lisów, nie rozprzestrzenia się wśród nich tak łatwo, jak wśród psów. Lisy srebrne i szopy pracze są mniej wrażliwe na zakażenie CAV1 i podobnie jak wiele innych gatunków z rodziny psowatych, przechodzą infekcję bez objawów klinicznych. Endemiczne wybuchy choroby…
… wysoki u osesków. PATOGENEZA
Po spożyciu zakażonego materiału, wirus umiejscawia się w kryptach migdałków i na powierzchni kępek Peyera, gdzie wykrywa się go 24 - 36 godz. po infekcji.
Następnie wędruje do lokalnych węzłów chłonnych i może tu być wykryty do 3 dni po infekcji. Wirus szybko rozprzestrzenia się w organizmie. 5 dnia po infekcji izoluje się go z płuc, wątroby, śledziony, nerek i mózgu.
CAV1…
… do wychudzenia i wyniszczenia.
Wątroba jest przekrwiona i przyjmuje barwę żółtawo-brązową lub ciemno-czerwoną. Typowym objawem zakaźnego zapalenia wątroby psów jest wyraźnie zaznaczony obrzęk woreczka żółciowego, który jest jasnoszary lub ciemnoczerwony, a nawet czarny, gdy krwotok jest intensywny. Przekrwienie obserwuje się w nerkach, płucach i OUN, a wylewy krwawe w żołądku, jelitach, węzłach chłonnych…
… w świecie. Występuje nie tylko u lisów i psów, ale również u wilków, kojotów, skunksów, niedźwiedzi i niedźwiedzi polarnych.
WŁAŚCIWOŚCI WIRUSA
CAV1 jest oporny na eter, alkohol, chloroform. Pozostaje stabilny w -70°C, a w temperaturze 4-20°C przeżywa kilka tygodni. Wirus jest wrażliwy na UV i wysoką temperaturę. 60°C zabija go w ciągu 3 - 5min. Optymalne pH=6 - 8,5. Najczęściej używanymi do dezynfekcji…
… i śledzionie, która dodatkowo jest przekrwiona. ZMIANY HISTOPATOLOGICZNE
CAV1 wykazuje powinowactwo do wątroby i komórek układy siateczkowo-śródbłonkowego (USŚ). Duże ciałka wtrętowe można znaleźć w wielu komórkach wątroby, śledziony, komórkach śródbłonka kłębuszków nerkowych i śródbłonku naczyń oraz w komórkach USŚ w całym organizmie. Psy, które przechorowały objawowo lub bezobjawowo zakażenie CAV1…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)