Walka o dominum mundi - doktryna monarchii narodowej i suwerenności państwa

Doktryna monarchii narodowej i suwerenności państwa - W czasie walki o dominium mundi, idea państw narodowych znacznie osłabła, ale żywe były myśli o suwerennych państwach, niezależnych od mocarstw uniwersalnych XII wiek to rozkwit form lennych i odbudowa autorytetu monarchii - powolny potęp ekonomiki, wzrost gęstości zaludnienia, renesans urbanizacji, wzrost obrotu pieniądza, ostre spory o zakres autonomii. Królowie i kościół głosili pokój; tworzenie się monarchii narodowych było podstawą rozwoju świadomości narodowej, hamowane wcześniej poprzez lojalności lenne, uniwersalizm kościoła, słaby rytm życia kulturowego i politycznego. Przywiązanie do ojczyzny to wierność królowi, sentyment do języka, wspólne dzieje. Doktryna suwerenności państwa - najpierw łączono niezależność kraju z ideą władzy króla wprost od Boga. Król rządził królestwem tak, jak Bóg rządził światem. Na przełomie XII/XIII wiek nastąpiła zmiana wzorca, czego przyczyną było poznanie prawa justyniańskiego cesarz rzymski. Król jest cesarzem w swoim królestwie - pełna wolność kraju. Suwerenne prawa króla: może tworzyć urzędy, najwyższy sędzia, prawo prowadzenia wojny, prawo do fiskusa (skarb państwa + podatki), prawo do ustawodawstwa, fundowanie uniwersytetów, legitymowanie dzieci nieślubnych. Wszystkie te królewskie prawa składały się na suwerenność państwa, reprezentowanego przez władcę. Proces regis exempi wyjmowania spod władzy cesarza udowadniano, że cesarz nie ma żadnych praw uniwersalnych, towarzyszyło temu odrzucanie zwierzchności papiestwa
... zobacz całą notatkę