To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Runda Doha Runda z Doha (inaczej nazywana Rundą Rozwoju) zainicjowana została przez ministrów państw członkowskich WTO 9-13 listopada 2001 roku w stolicy Kataru - Doha. Po raz pierwszy kraje WTO zdecydowały się za główny cel negocjacji przyjąć poprawę waru nków gospodarczych w krajach najbiedniejszych. Zapisany w deklaracji ministerialnej cel rundy, to wypracowanie zasad handlu międzynarodowego, które w większym stopniu niż dotychczasowe porozumienia wspierałyby interesy krajów rozwijających się i pozwoliły im na szersze włączenie się do wielostronnego systemu handlowego pod auspicjami WTO. Pierwsze spotkanie ministerialne odbyło się w Cancún (w 2003 roku), drugie w Genewie (w 2004 roku), następne w Hongkongu (w 2005 roku) oraz ponownie w Genewie (w 2006 i w 2008 roku).
Głównymi negocjacjami zostały objęte następujące sektory: rolnictwo, produkty przemysłowe, usługi, prawo własności intelektualnej, tematy singapurskie, reguły WTO odnoszące się do antydumpingu, subsydiów, regionalnych porozumień handlowych oraz problemy związków między handlem a ochroną środowiska naturalnego. Chociaż na rolnictwo przypada 7-8% światowej wymiany handlowej, to ten sektor ma priorytetowe znaczenie dla rozwoju międzynarodowego systemu handlowego. Należy ono do najbardziej chronionych sektorów gospodarki oraz stanowi klucz do liberalizacji handlu międzynarodowego.
Poprzez spory, które wystąpiły między uczestnikami międzynarodowego systemu handlowego, zakończenie negocjacji nie zapowiadało się szybko (ustalony termin zakończenia: 1 styczna 2005 roku).
Spotkanie ministerialne w Cancún W piątym spotkaniu ministerialnym w Cancún (Meksyk) pokładano wielkie nadzieje. Odbyło się ono w dniach 10-14 września 2003 roku. Był to decydujący sprawdzian dla powodzenia negocjacji rundy z Doha.. Spotkanie dotyczyło głównie sektora rolniczego. Z powodu różnic między państwami wysoko rozwiniętymi i rozwijającymi się, nie udało się dojść do porozumienia. Głównymi punktami spornymi były zagadnienia dotyczące ograniczenia dopłat eksportowych i tych wszystkich form krajowego wsparcia dla sektora rolnego, które powodowały zniekształcenia handlu artykułami rolnymi. Reformy sektora rolnego w krajach wysoko rozwiniętych, a co za tym idzie, obniżenie barier celnych i likwidacja subwencji eksportowych, stały się warunkami powodzenia całej rundy. W przypadku państw o niższych i najniższych dochodach była to liberalizacja ich sektora usług oraz produktów przemysłowych (tzw. NAMA). Poziom taryf celnych w tych sektorach jest o wiele wyższy w krajach rozwijających się niż w państwach OECD. Bez podjęcia zobowiązań krajów rozwijających się do redukcji ich barier w sektorze usług i towarów przemysłowych trudno będzie osiągnąć kompromis w sprawie otwarcia rynków UE i USA na import artykułów rolnych.
(…)
… mniejszą obniżką, podobnie jak „produkty specjalne” (dla krajów rozwijających się)
zmiany dotyczące stosowania specjalnych klauzul ochronnych w rolnictwie dla krajów rozwijających się
Źródło: M. Gracik - Zajączkowski, „Unia Europejska i Stany Zjednoczone w Światowej Organizacji Handlu”, SGH, Warszawa 2010
W dziedzinie dostępu do rynku towarów nierolniczych w 2008 roku zaproponowana została uproszczona…
… możliwości dostosowania się do jej zasad dla krajów rozwijających się.
Głównym osiągnięciem grudniowej konferencji ministerialnej było ustalenie daty na redukcję wszystkich rodzajów subsydiów eksportowych w rolnictwie, czyli do 2013 roku. Przyjęto również zobowiązanie do częściowej realizacji postanowień do 2010 roku.
Spotkanie w Genewie
W 2006 i 2008 roku odbyły się kolejne spotkania ministerialne…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)