Tlenowa stabilizacja osadu - wykład

Tlenowa stabilizacja osadu    Jest to metoda wykorzystująca biologiczny rozkład zanieczyszczeń  organicznych zawartych w osadach surowych. Tlenowa stabilizacja oparta  jest na tlenowym rozkładzie masy organicznej w warunkach „głodu  substratowego”, czyli respiracji endogennej. Proces ten prowadzony jest  w wydzielonych, otwartych lub zamkniętych komorach z doprowadzeniem  powietrza lub równolegle z oczyszczaniem ścieków w komorach osadu  czynnego w układzie z przedłużonym napowietrzaniem. Proces ten  powoduje zmniejszenie masy organicznej osadu. Podstawowe parametry  technologiczne procesu tlenowej stabilizacji to:  zawartość tlenu  rozpuszczonego, pH, temperatura, szybkość zużycia tlenu oraz wiek  osadu (WO = masa osadu w komorze (kg s.m.)/masa osadu usuwanego  kg s.m./d.    Wiek osadu  wpływa na szybkość poboru tlenu przez osad  oraz na stopień stabilizacji osadu.  Stopień stabilizacji osadu  zależy od  ubytku masy organicznej osadu. Na utlenienie 1 g s.m. organicznej osadu  potrzeba średnio 1,42 g tlenu, stąd dobowe zapotrzebowanie tlenu do  stabilizacji osadu określa się jako  Z=1,42 X [(Ss-Sstab)]/t x V [kg O2/d].  Tlenowa stabilizacja jest energetycznie mniej korzystna od fermentacji  metanowej ponieważ wymaga ciągłego doprowadzania tlenu (energii).  Tlenowa stabilizacja powoduje znaczne obniżenie zawartości  zanieczyszczeń organicznych w cieczy nadosadowej. Termofilowa  stabilizacja tlenowa powoduje naturalne samoogrzanie osadu w  warunkach tlenowych do temperatury 60-70 stopni (analogia do  kompostowania).  ... zobacz całą notatkę