To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Strona 1 do poczytania (nie wiedziałam, co mam wybrać, jako najważniejsze informacje, wiec przeczytajcie sobie i tyle) Rozwój osadnictwa dokonuje się również wskutek świadomej działalności człowieka, który w procesie swojego rozwoju podejmuje wciąż nowe wysiłki organizacyjne w celu zapewnienia mu lepszej przyszłości. Istotne staje się ukazanie roli, jaką w kształtowaniu się osadnictwa odegrały religia i organizacja życia politycznego. Pierwsze miasta powstały w Mezopotamii, dolinie Nilu, Indusu i Rzeki Żółtej. Początkowo były one uważane za ośrodki władzy (dyspozycji politycznej i gospodarczej, religijnej). Pomimo ze podstawą starożytnych cywilizacji, potamicznych były uprawy rolnicze, wykształciły one centra osadnicze, nazywane miastami. Głównymi funkcjami tych miast były: funkcja administracyjna, polityczna i militarna (siedziba władzy), rzemieślnicza (oparta o wyroby z lokalnych surowców roślinnych i zwierzęcych) i wymiany handlowej. Prócz tego rozwijała się funkcja religijna. Kolejnym etapem rozwoju osadnictwa była cywilizacja talasoniczna (morska). Rozwój umiejętności poruszania się w środowisku wodnym, a zwłaszcza techniki budowania statków morskich, którymi można było przemieszczać ludzi i towary był początkiem osadnictwa nadmorskiego. Rozwój starożytnych potęg morskich zaowocował nie tylko wymianą handlową między ówczesnymi państwami, ale przede wszystkim dynamiczną kolonizacją wybrzeży. Kolonizacja grecka wybrzeży morskich rozpoczyna się na przełomie III i II tysiąclecia p.n.e. Ukształtowanie miasta jako wspólnoty społecznej przyniosła dopiero cywilizacja grecka. Pojawiła się wówczas koncepcja miasta otwartego, które mogło obejmować również ludność rolniczą, często rozszerzając to pojecie na miasto-państwo. Osiedla Kreteńczyków i Achajów zbudowane były na wybrzeżu morskim lub ze względów obronnych na wzniesieniach w niewielkiej odległości od niego. Miasta-państwa greckie zakładane były także na obszarze Ligurii, Italii, Sycylii. Miasta nadmorskie mają zwykle układ dostosowany do urozmaiconej linii brzegowej wybrzeża. Rozwój funkcji handlowej determinowały w tym rejonie dwa czynniki, wyznaczające specyfikę tego regionu - topografia i klimat. Niegościnne, górskie wnętrze kierowało mieszkańców tego regionu raczej ku wybrzeżom niż ku wnętrzu lądu, natomiast korzystne warunki klimatyczne umożliwiały żeglugę po morzu. Miasta greckie często ludne i rozległe, były czymś sporadycznym w strukturze osadniczej. Egzystowały one w społeczeństwach rolniczych, które cechowała nieznaczna ruchliwość społeczna i przestrzenna jednostek ludzkich. Szczególnie aktywną kolonizacje w tym czasie wykazało miasto Milet, które założyło podobno ok.90 nowych kolonii
Układ szachownicowy, pomagał na podziale przestrzeni regularną siatką ulic, przecinających się zwykle pod kątem prostym. Układy takie zdarzają się być charakterystyczne już dla najstarszych miast. Rozkwit planów szachownicowych przypisuje się cywilizacji greckiej, Najbardziej znanym przykładem planowo założonego miasta o układzie szachownicowym jest Milet. Podstawą tego układu były dwie przecince się pod kątem prostym osie. Układy ten charakterystyczne były dla miast, w których centrum stanowił zwykle plac (agora, forum, rynek) pełniący funkcje centralne, od którego brały początek główne osie całego układu miejskiego.
(…)
… przestrzenne, ośrodki miejskie i obszary kolonizacyjne dzielą się na dwa różniące typy:
miasta o układzie nieregularnym, budowie sukcesywnie bez z góry założonego planu np. Ateny
miasta o układzie regularnym kształtowane według pewnej koncepcji urbanistycznej. Milet Wyróżniamy trzy okresy: (przygotowałam to w formie tabelki, najważniejsze informacje)
Okres archaiczny
(X-VI w p.n.e.)
- ośrodki miejskie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)