WYZNACZANIE MOMENTU DIPOLOWEGO METODĄ GUGGENHEIMA-SMITHA
Skład zespołu wykonującego doświadczenie:
Agata Przeradzka
Żaneta Rucińska
Przemysław Paszkiewicz
Ocena z przygotowania
Ocena ze sprawozdania
Prowadzący: mgr inż. Michał Jakubczyk
Celem pomiarów było wyznaczenie trwałego momentu dipolowego 4-bromo-1,2- dioksometan (4-Bromoveratrole, 98%).
Wstęp teoretyczny
Dipol elektryczny tworzą dwa ładunki: q i -q , znajdujące się w pewnej odległości od siebie. Ten układ ładunków przedstawiony jako wektor skierowany od ładunku ujemnego do dodatniego nazywany jest elektrycznym momentem dipolowym. Jego wartość jest równa: a dla podanego układu: || = q.l. Jednostka wyrażona jest w debajach.
Gdzie:
1D = 3,33564·10-30C·m. Moment dipolowy można wyznaczyć z pomiarów dielektrometru, obliczenia stałej dielektrycznej oraz odczytu współczynników załamania światła. Korzysta się tutaj z metody ekstrapolacyjnej Guggenheima-Smitha oraz metody najmniejszych kwadratów. Metoda Guggenheima-Smitha wyznaczania momentu dipolowego polega na badaniu zachowania substancji (dielektryka) w polu elektrycznym, które opisuje teoria Debaja o braku ukierunkowanych oddziaływań miedzy cząsteczkami dielektryka w postaci gazu pod niskimi ciśnieniem. Założenie to jest słuszne ze względu na duże odległości miedzy cząsteczkowe i niezaburzanie przez to trwałego momentu dipolowego. Aby spełnić te założenia substancja badana jest w postaci rozcieńczonego roztworu w rozpuszczalniku niepolarnym, a uzyskane wyniki ekstrapolowane są do rozcieńczeń nieskończenie wielkich. Na podstawie tej metody otrzymujemy wzory:
ε 1,2 = αw2 + ε1 = βw2 + gdzie:
I to ostatecznie prowadzi do wzoru:
Do wstępnego oszacowania momentu dipolowego stosuje się także metodę mechaniki kwantowej która opiera się na momencie dipolowym cząsteczek atomowych jako sumy wektorów momentów poszczególnych fragmentów cząsteczki dla grup funkcyjnych:
Kierunek momentu dipolowego określa się przez podanie kąta między wektorem (skierowanym od dodatniego do ujemnego bieguna dipola) a osią wiązania np. atomu węgla i innego atomu X. Związki organiczne o przynajmniej dwóch podstawnikach mogą posiadać rotamery. Czyli konformery powstające w wyniku ograniczonej rotacji wokół pojedynczego wiązania. Sprzęt użyty w doświadczeniu:
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)