To tylko jedna z 11 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Referat ten składa się z dwóch stron, poruszone w nim są takie kwestie jak: świat a rzeczywistość, rzeczywistość dnia codziennego, czasowość, działanie człowieka, językowe obiektywizacje,
Świadomość ludzka odbiera różne przedmioty jako składowe różnych sfer rzeczywistości. Człowiek jest świadom tego że świat składa się z wielu rzeczywistości takich jak jawa czy sen. Spośród nich rzeczywistością podstawową jest rzeczywistość dnia codziennego, odbierana w sposób najbardziej intensywny i świadomy. Ma ona charakter uporządkowany tzn. jest ujęta w pewne wzory i regularności. Jest także zobiektywizowana czyli określona przez pewien porządek występujących w niej przedmiotów.
Rzeczywistość życia codziennego jest zorganizowana wokół „tutaj” ludzkiego ciała i „teraz” - teraźniejszości jednostki.
Rzeczywistość życia codziennego jest światem intersubiektywnym czyli współdzielonym z innymi, również na poziomie występujących w niej sensów, znaczeń i wiedzy potocznej.
Rzeczywistość życia codziennego jest przyjmowana bez zastrzeżeń - nie wymaga dodatkowych weryfikacji, jest oczywistą sferą faktów. Wszelkie wątpliwości co do tego zostają stłumione, bo wymagałyby radykalnego oderwania się od codziennej rutyny i sięgnięcia np.: po religijną kontemplację co nie jest łatwą sprawą.
Sfera rzeczywistości codziennej przestaje być oczywista kiedy pojawia się problem. Tedy próbuje włączyć tą sferę problemową do swojej sfery oczywistości. Wiedza potoczna zawiera wiele instrukcji jak radzić sobie z faktami wykraczającymi poza rutynę i w jaki sposób je interpretować żeby móc przejść nad nimi do porządku.
Świat życia codziennego ma zarówno strukturę przestrzenną jak i czasową.
Czasowość jest wewnętrzną właściwością świadomości. Każda jednostka jest świadoma wewnętrznego upływu czasu, który ma swoje podstawy w fizjologicznych rytmach organizmu. Rzeczywistość życia codziennego ma własny czas podstawowy który jest intersubiektywnie dostępny dla wszystkich jednostek. Ta czasowa struktura zmusza jednostki do synchronizowania własnych planów, do kroczenia przez pewne zdeterminowane i wytyczone etapy ze świadomością ograniczoności czasu życia.
Rzeczywistość życia codziennego dzielimy z innymi. Najważniejszym sposobem doświadczania obecności innych jest kontakt osobisty stanowiący pierwowzór wszystkich interakcji społecznych. Interakcję twarzą w twarz trudno jest podporządkować jakimś sztywnym regułom, bo będą one nieustannie modyfikowane przez zróżnicowaną wymianę przez partnerów subiektywnych znaczeń. W tej sytuacji schematy typizujące są wprawdzie używane aby ułatwić kontakt, ale też znacznie bardziej elastyczne niż w innych formach interakcji. Im odleglejsza interakcja tym schematy stają się bardziej istotne w jej przebiegu i bardziej stałe. Każda typizacja jest do pewnego stopnia anonimowa (bazuje na pewnych stereotypach). Anonimowość ta może być częściowo zniesiona jeśli partnerzy interakcji znają się bezpośrednio, ich kontakty są regularne i łączy ich pewien stopień wzajemnego zainteresowania i zażyłości. Tak więc rzeczywistość życia codziennego jest postrzegana jako kontinuum typizacji. W miarę oddalania się od sytuacji w której mamy bezpośredni kontakt z drugą osobą wzrasta anonimowość typizacji.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)