społeczeństwa i kultury europy - Włochy - materiały do referatu

Nasza ocena:

3
Pobrań: 77
Wyświetleń: 1008
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
społeczeństwa i kultury europy - Włochy - materiały do referatu  - strona 1 społeczeństwa i kultury europy - Włochy - materiały do referatu  - strona 2 społeczeństwa i kultury europy - Włochy - materiały do referatu  - strona 3

Fragment notatki:

Zjednoczenie Włoch (wł. il Risorgimento) - proces jednoczenia państw Półwyspu Apenińskiego pod władzą Królestwa Sardynii, zapoczątkowany w 1859 roku i stanowiący kilkunastoletni okres w historii Italii.
Wydarzenia poprzedzające
Po okresie Wiosny Ludów utrzymane zostały dążenia ludności państw włoskich do odzyskania niepodległości. Na całym Półwyspie Apenińskim władzę objęły rządy powołane po kongresie wiedeńskim, a obalone w okresie wystąpień Wiosny Ludów. Stróżem dotychczasowego układu sił była Austria, która utrzymywała wpływy w kilku księstwach oraz Państwie Kościelnym.
W większości państw włoskich rządzili konserwatyści, a społeczeństwo było pozbawione praw politycznych. Władca Królestwa Piemontu i Sardynii, Wiktor Emanuel II (ur. 1820, zm. 1878), starał się o rozszerzenie swoich wpływów w północnych Włoszech. Aby osiągnąć cel, odwołał się do poczucia świadomości narodowej Włochów. Ruch ideowy Risorgimento miał na celu pobudzenie świadomości narodowej Włochów i poczucia jedności, a także walki z obcym panowaniem i dążeń do zjednoczenia poszczególnych włoskich księstw, jak też likwidację absolutyzmu.
Znaczenie Piemontu podniosło się po objęciu posady premiera przez Camillo Cavoura, który chciał zjednoczyć Włochy, w celu zniesienia ceł między państwami włoskimi, co miało pobudzić rozwój gospodarczy. Największą przeszkodą na drodze do zjednoczenia była Austria. Cavour rozbudował armię, wiedział jednak, że Piemont nie poradzi sobie z silnym sąsiadem, toteż zbliżył się politycznie do Cesarstwa Francji Napoleona III. Było to na rękę również Napoleonowi III, który miał własne interesy polityczne w Austrii.
Królestwo Sardynii wzięło udział w wojnie krymskiej, co przyniosło mu korzyści polityczne i pozwoliło na zawarcie sojuszu obronnego z Francją w 1858 roku w Plombières. Francja gwarantowała w nim pomoc Sardynii, jednak tylko w wypadku agresji austriackiej. Sardynia, chcąc sprowokować Austrię do wypowiedzenia wojny, zaczęła się zbroić.
Zjednoczenie Włoch i Państwa Kościelnego
Austria w 1859 roku wypowiedziała wojnę Sardynii, której z pomocą przyszła Francja. Armia austriacka została pobita w bitwach pod Magentą i Solferino. Zwycięstwa wojsk francusko-sardyńskich wywołały entuzjazm wśród mieszkańców Włoch, którzy demonstracjami starali się nakłonić panujących do zjednoczenia. Napoleon III nie chciał zbytnio osłabiać Austrii, dlatego w lipcu 1859 roku doszło do zawarcia traktatu w Villafranca. Na mocy tego traktatu Austria utraciła jedynie Lombardię, którą Francja zgodnie z układem w Zurychu przekazała Sardynii w zamian za Niceę i Sabaudię. Za zgodą Napoleona III tereny środkowych Włoch także zostały włączone do Królestwa Sardynii.
W 1860 roku Giuseppe Garibaldi

(…)

… Julijskiej, jednak brak spójnych regulacji prawnych uniemożliwiał ich rzeczywistą autonomię. Autonomia wprowadzona we Włoszech jest jednak ograniczona: nie obejmuje prawa publicznego i karnego, instytucje administracji regionalnej mogą być rozwiązane dekretem władzy centralnej, samodzielność finansowa jest ograniczona, podobnie jak możliwości prowadzenia własnej polityki zagranicznej, istnieje zasada
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz