To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Spoiwa – są to materiały wiążące, które otrzymuje się z surowców skalnych.
Produkcja spoiw polega na wypalaniu w określonej temperaturze w określonych
warunkach surowców skalnych, a następnie rozdrabnianiu na pył. Otrzymany
proszek po wymieszaniu z wodą, dzięki procesom chemicznym stopniowo wiąże,
tracąc właściwości plastyczne, w końcu twardnieje zwiększając wytrzymałość z
biegiem czasu.
Składniki spoiw:
- tlenek wapnia CaO,
- tlenek glinu Al2O3,
- tlenek żelaza Fe2O3.
Rozróżnia się dwa rodzaje spoiw:
a) powietrzne – po wymieszaniu z wodą mogą wiązać i twardnieć tylko na
powietrzu. Są to spoiwa: wapienne, gipsowe, magnezjowe i krzemianowe.
b) hydrauliczne – posiadają zdolność wiązania i twardnienia na powietrzu jak
również
w
ośrodku
wodnym.
Są
to:
wapno
hydrauliczne,
cementy
portlandzkie, cementy hutnicze i cementy glinowe.
Cement
portlandzki
–
podstawowym
surowcem
do
produkcji
cementu
portlandzkiego jest margiel lub wapień z gliną.
Skład chemiczny cementu portlandzkiego:
- tlenek wapniowy CaO,
- dwutlenek krzemu SiO2,
- tlenek glinu Al2O3,
- tlenek żelazowy Fe2O3,
- tlenek magnezu MgO.
Gęstość nasypowa cementu waha się w granicach od 1100 do 1300 kg/m 3. Wiązanie
i twardnienie cementu zachodzi pod wyłącznym wpływem wody, bez udziału
dwutlenku węgla znajdującego się w powietrzu. Cement portlandzki jest spoiwem
wolno wiążącym o różnym czasie twardnienia. Początek wiązania powinien nastąpić
nie wcześniej niż po 60 minutach, a koniec wiązania najpóźniej po upływie 8 dni od
chwili wymieszania cementu z wodą. Okres 28 dni uznawany jest za wystarczający
dla
przebiegu
zasadniczych
reakcji
odpowiednich cech wytrzymałościowych.
nadających
stwardniałemu
cementowi
Cement
posiada
właściwości
higroskopijne
i
ulega
szkodliwemu
działaniu
chemicznemu szeregów kwasów i soli.
Zastosowanie:
- do zapraw i tynków,
- do
betonów,
konstrukcji
i
elementów
żelbetonowych
nadziemnych
i
podziemnych z wyjątkiem kiedy te konstrukcje są pod działaniem agresywnych
czynników.
Cement hutniczy – otrzymuje się przez zmielenie klinkieru portlandzkiego z żużlem
wielkopiecowym granulowanym z dodatkiem popiołu lotnego. Jest to spoiwo wolno
wiążące. Początek wiązania powinien nastąpić najwcześniej po upływie 60 minut, a
koniec wiązania najpóźniej po upływie 8 dni od chwili zarobienia cementu wodą.
Cement hutniczy jest spoiwem bardziej odpornym na działanie czynników
chemicznych niż cement portlandzki. Charakteryzuje się również wolniejszym
przyrostem wytrzymałości w początkowym okresie twardnienia oraz mniejszą
kalorycznością w czasie wiązania.
Zastosowanie:
- do betonów o konstrukcji żelbetowych narażonych na działanie czynników o
nieznacznej agresywności.
- do betonów o dużych masach bez względu na temperaturę,
- do betonów i konstrukcji żelbetowych wykonywanych przy średniej temp.
dobowej powyżej 5C.
Cement glinowy – różni się zasadniczo od cementu portlandzkiego składem
chemicznym:
- tlenek glinu Al2O3,
- tlenek wapnia CaO,
- dwutlenek
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)