Sokrates
Sokrates, poprzednik, nauczyciel Platona. Z etyki i koncepcji cnoty Sokratesa Platon uczynił ogólną teorię rzeczywistości.
Sokrates nie pozostawił po sobie żadnych dzieł, dialogi Platona zachowały się w całości.
Sokrates 469 - 399r.p.n.e., postać malownicza, popularny w Atenach. Wg niektórych wolnomyśliciel, podważający religię, uważający się za mądrzejszego od innych. Sokrates był nauczycielem, praktykował naukę zbliżoną do sofistów. Podważał wzorowane na mitologii przekonania, uczył dialektyki, retoryki, sztuki argumentacji, tyle, że nie brał za naukę pieniędzy.
Anytos (fabrykant), Likon (mówca), Melethos (poeta) oskarżyli Sokratesa o demoralizację młodzieży i bezbożność. Sokrates doprowadzał do dyskusji, które budziły wątpliwości, prowadziły do refleksji i były uważane za czynnik anarchizujący.
Skazany na śmierć, jako przestrogę i zachętę do emigracji. Sokrates chciał umrzeć jednak tak jak żył, wierny swoim ideałom i wypił przygotowaną dla niego truciznę.
Filozofia Sokratesa
Nauka o cnocie - Sokrates jako pierwszy zmienił rozumienie cnoty, to dzięki niemu pojawiła się etyka we właściwym rozumieniu.
Cnota uznawana była za sprawność życiową, tężyznę, dzielność, dobre wykonywanie zawodu, takie cechy miały świadczyć o zdrowiu moralnym, zdrowiu duszy. Uważano, że cnót jest wiele, bo każdemu przystoi, co innego. Każdy ma własny rodzaj cnoty przypisany pozycji, płci, wiekowi itp.
Wg Sokratesa cnota jest jedna, nie da się jej relatywizować. Jest czymś ogólnym, uniwersalnym. Ma wymiar moralny, wynika z prawa niepisanego. Prawo niepisane jest milcząco uznawane, trwalsze, ma swoją podstawę w naturze rzeczy, nie podlega relatywizacji.
Nie wymaga ascezy, ograniczeń, wiąże się bezpośrednio ze szczęściem, ponieważ sama nim jest. Samo kultywowanie cnoty, dążenie do niej czyni człowieka szczęśliwym.
Cnota jest wiedzą, można się jej nauczyć. Ci ludzie, którzy postępują źle czynią to z niewiedzy, ignorancji. Nie wiedzą jak postąpić dobrze, gdyby wiedzieli, to z pewnością by postąpili dobrze - intelektualizm etyczny.
Cnota jest wspólna wszystkim istotom rozumnym. Z rozumności wynika dążenie do cnoty, a co za tym idzie do szczęścia.
Sokrates stosował:
Metodę eleuktyczną - polegającą na podpuszczaniu oponentów. Udaje się, że się zgadza z tym co twierdzą, a następnie sprowadza się te tezy do absurdu poprzez wewnętrzne sprzeczności. Pozorna akceptacja i rozłożenie ich od środka. Metoda maieutyczna - wydobywanie prawdziwej wiedzy od rozmówcy. Odwołuje się do intuicyjnej wiedzy o dobru. Ma pomóc rozmówcy w dotarciu do prawdy poprzez analogię, porównania, perswazję naprowadza na prawidłowe rozumowanie.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)