To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Więź społeczna Podstawowym elementem ludzkiego istnienia jest działanie. Wszystko co robimy, jest skierowane na nas samych bądź na innych ludzi. Ukierunkowanie naszych czynów na inne osoby jest podstawą do powstawania interakcji. Stanowi ona proces, poprzez który dana jednostka działa na inną osobę, ewentualnie odpowiada na przedsięwzięcia innej osoby. Interakcje społeczne charakteryzują się niezmierną elastycznością. Zmieniają się w zależności od obiektywnych warunków oraz jej obiektywnej interpretacji. Przyczyną zróżnicowania społecznych interakcji jest także subiektywne odczytanie znaczenia zachowania drugiego człowieka. Inaczej np. na tak samo obiektywnie rzecz biorąc, wyglądający uśmiech osoby, którą lubimy, uważamy za bliską a inaczej osoby uważanej przez nas za naszego wroga. U pierwszej jesteśmy skłonni doszukać się gestu przyjaźni, u drugiej zaś gestu wyśmiewania się, kpiny. Trzeba też przy omawianiu tej kwestii dodać, że sposób, w jaki staramy się wywołać u drugiej osoby określoną reakcję, a także skłonność do takiej samej a nie innej interpretacji nadanego w naszą stronę bodźca oraz rodzaj zachowania się w odpowiedzi na ten sygnał, są uwarunkowane przez naszą kulturę.
Interakcje społeczne są podstawowym elementem współtworzącym więź społeczną, która to najogólniej mówiąc wyznacza wszelkie formy życia społecznego. Więzią społeczną wg. J.Szczepańskiego nazywamy „zorganizowany system stosunków, instytucji i ośrodków kontroli społecznej, skupiający jednostki, podgrupy i inne elementy składowe w funkcjonalną całość zdolną do utrzymania się i rozwoju”. Więź społeczna może przybierać różne formy charakteryzujące się swoistą dla siebie trwałością i siłą złączenia więzi w całość. Owa siła i trwałość zależy od ilości i jakości komponentów składających się na dany rodzaj więzi. Jednym z takich komponentów jest bezpośrednie lub pośrednie zetknięcie się osób w określonej przestrzeni i czasie, w wyniku którego uświadomiły one sobie istnienie drugiej istoty i posiadane przez nią cechy. Ten komponent nazywany jest stycznością przestrzenną. Aby pojawiła się bezpośrednia styczność przestrzenna musi zaistnieć tzw. odwzajemnione zauważenie się i zapamiętanie jakichś cech drugiej osoby. Oprócz styczności bezpośredniej może pojawić się styczność pośrednia, czyli taka, w której kontakt między osobami dochodzi do skutku za pomocą pośrednika. Cechą wspólną obu styczności jest wzajemne spostrzeżenie siebie jako potencjalnych kandydatów do dalszych kontaktów. Styczność przestrzenna stanowi warunek konieczny, lecz nie wystarczający do pojawienia się dalszych komponentów więzi społecznej. Należy przez to rozumieć, że nie każde wzajemne zauważenie się prowadzi do nawiązywania bliższych kontaktów. Nie sposób jej jednak nawiązać bez uprzedniej styczności przestrzennej. Kolejnym krokiem w rozwoju więzi społecznej jest łączność psychiczna. Jest to obustronne zainteresowanie się osób swoimi cechami, zapoczątkowane w momencie styczności przestrzennej.
(…)
… społecznej które wystarczają do uformowania się grup i innych zbiorowości społecznych. Jednym z istotnych elementów stosunku społecznego jest zależność.
Zależnością społeczną nazywamy taki układ między stronami, w którym strona B musi podporządkować się stronie A, gdyż A dysponuje wartościami ważnymi dla B. Cechą zależności społecznej jest brak równowagi pomiędzy „mocą” obu stron, tzn…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)