Samostanowienie ludów w prawie międzynarodowym

Samostanowienie ludów w prawie międzynarodowym Samostanowienie narodów , prawo do swobodnego określania statusu politycznego, społecznego, gospodarczego oraz kulturowego a także prawo do utworzenia własnego państwa lub połączenia się z państwem już istniejącym. Prawo międzynarodowe uznaje prawo do samostanowienia narodu tylko i wyłącznie, jeżeli jest ono zgodne z obowiązującym prawem lokalnym (np. z konstytucją) uznanego państwa w którym ma się ustanowić. Przykładem jest uznanie za zgodne z prawem międzynarodowym samostanowienie państw będących byłymi republikami Związku Radzieckiego, gdyż zezwalała na to konstytucja ZSRR .
Zasada samostanowienia 1966 samostanowienie pojawia się w Paktach Praw Obywatelskich i Politycznych (nadanie Narodom prawo do samostanowienia i decydowania o kierunkach własnego rozwoju oraz prawo do korzystania z własnych bogactw naturalnych; nakazuje także wzajemne poszanowanie tych praw przez Państwa-Strony, zgodnie z postanowieniami KNZ).
formalnie uznana przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w Deklaracji Zasad Prawa Międzynarodowego;
potwierdzona w traktatach regionalnych np. Afrykańska Karta Praw i Wolności Ludów
może wyrażać się w różnych formach, nie zawsze oznacza niepodległość (stworzenie własnego państwa), kiedy jednak stworzenie własnego państwa wchodzi w grę to może wiązać się z uzyskaniem niepodległości przez kolonię; może być związane z secesją terytorium od terytorium macierzystego KNZ uznała zasadę samostanowienia jako cel (kryterium współpracy narodów), jednocześnie zawarto rozwiązania prawne dot. regionów niesamodzielnych oraz stworzono międzynarodowy system powiernictwa (nowa wersja systemu mandatowego), którego zarządzaniem zajęła się rada Powiernicza.
Pojęcie ludu jako podmiotu prawa do samostanowienia Wg art. 1 Karty Narodów Zjednoczo nych narody (ludy) mają prawo do samostanowienia, tym samym mogą być podmiotami prawa międzynarodowego niezależnie od tego czy dążą do utworzenia państwa
zasada ta ma co prawda walor ogólny, jednak w praktyce ONZ została ona ograniczona przede wszystkim do problemu likwidacji kolonializmu - np. w deklaracji w sprawie przyznania niepodległości krajom i narodom kolonialnym z 1960 roku jest mowa o tym, iż „wszystkie narody mają prawo do samostanowienia; na mocy tego prawa określają według własnej woli swój status polityczny i swobodnie rozwijają swe życie gospodarcze, społeczne i kulturalne”; w deklaracji jest również mowa o położeniu kresu kolonializmowi we wszystkich jego formach i przejawach; w podobny sposób o samostanowieniu wyraża się deklaracja zasad prawa międzynarodowego z 1970 roku;
PM uznaje prawo do samostanowienia narodu tylko i wyłącznie, jeżeli jest ono zgodne z obowiązującym prawem lokalnym (np. z konstytucją) uznanego państwa w którym ma się ustanowić. Samostanowienie narodów jest jedynym prawem człowieka o charakterze zbiorowym, traktowanym jako warunek korzystania z innych praw człowieka. Przyjmuje się, że samostanowienie narodów może być realizowane tylko przez ludność zamieszkującą określony obszar i dominującą na nim.

(…)

… (nowa wersja systemu mandatowego), którego zarządzaniem zajęła się rada Powiernicza.
Pojęcie ludu jako podmiotu prawa do samostanowienia
Wg art. 1 Karty Narodów Zjednoczonych narody (ludy) mają prawo do samostanowienia, tym samym mogą być podmiotami prawa międzynarodowego niezależnie od tego czy dążą do utworzenia państwa
zasada ta ma co prawda walor ogólny, jednak w praktyce ONZ została…
... zobacz całą notatkę