To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Początki - lata przedwojenne Pierwszymi reportażystami byli sprawozdawcy radiowi, którzy opisywali słuchaczom to, co „widział” mikrofon, zaś rodowód radiowego reportażu artystycznego sięga formy pisanej. Wymienić trzeba tu nazwiska wybitnych polskich reporterów: Melchiora Wańkowicza i Ksawerego Pruszyńskiego. W latach 30. związki pisarzy z radiem były bardzo silne. Tradycję tę przejęło i kontynuowało radio powojenne. Reportaż literacki, pierwsze sukcesy międzynarodowe W 1953 r. Redakcją Reportaży w Dziale Literackim PR kierował poeta Bogdan Ostromęcki, w następnych latach również literaci: Władysław Żesławski i Zofia Posmysz. Pierwsze zaś reportaże Andrzeja Mularczyka, Jerzego Janickiego i innych, pisane specjalnie dla radia, ukazywały się na antenie obok prozy reportażowej współczesnych pisarzy. Autorzy siedząc przed mikrofonem, tekst pisany, autorski, mówili wprost do słuchacza. Dzięki wprowadzeniu pierwszych magnetofonów przenośnych, reporterzy zaczęli sięgać - dla celów informacyjnych - do dźwięków, które nas otaczają. Zaczęło się wzajemne oddziaływanie autorów literatury faktu i dziennikarzy. Pierwsze żywe głosy ludzi, zarejestrowane w ich naturalnym środowisku, pojawiły się w reportażu literackim jako egzemplifikacja i uwiarygodnienie zdarzeń. Reportaż Jerzego Janickiego „Opowieść o mariackim hejnale” (współautor Stanisław Ziembicki) w całości skomponowany był z dźwięków nagranych poza studiem. Reportaż ten w 1956 r. jako pierwszy polski dokument został wysłany na konkurs Prix Italia. Były to początki polskiej szkoły reportażu. Nobilitacją tego gatunku w Polsce było przyznanie Witoldowi Zadrowskiemu w 1966 r. Prix Italia za reportaż „Śmierć słonia”, nagrany w Afryce w czasie safari. Po 1956 r. znacznie poszerzył się zakres tematów, które można było poruszać na antenie. Feliks Kidawa i Bogusław Czajkowski w montażach dokumentalnych lat 60. odtworzyli przebieg powstania warszawskiego. Wiele ścieżek reportażu Lata 70. to złoty wiek polskiego reportażu. Od reportażystów-literatów, którzy stworzyli takie powieści radiowe jak „Matysiakowie” i „W Jezioranach”, pałeczkę przejęły Krystyna Melion, Krystyna Usarek, Maria Rosa. Dzierżył ją mocno Witold Zadrowski, aż do wyrzucenia z pracy w 1973 r. za wyemitowanie głosu Piłsudskiego. Redakcja Reportaży była częścią Naczelnej Redakcji Programów Literackich. Emitowała reportaże i powtarzała je w dwóch programach Polskiego Radia. Od 1968 r. Redakcją Reportaży Literackich kierował Aleksander Małachowski, a po nim - przez blisko 10 lat - Alina Słapczyńska. W Programie 3 Redakcję Reportaży stworzyła Joanna Dąbrowska-Zadrowska. Ogromne znaczenie dla kształcenia nowych kadr reporterskich miały organizowane od 1970 r. coroczne seminaria reportażu, gdzie prezentowano nagrodzone na konkursach międzynarodowych zagraniczne dokumenty oraz najciekawsze prace z całej Polski.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)