Regulacja wydalania wody - omówienie

Regulacja wydalania wody.
Z powstałego moczu pierwotnego tylko 1% zostaje wydalony z organizmu jako mocz ostateczny. W trakcie pasażu mocz pierwotnego przez kanaliki dochodzi do redukcji objętości przesączu oraz modyfikacji jego ciśnienia osmotycznego. Oba te procesy są ze sobą powiązane i decydują o utrzymaniu bilansu wodnego ustroju. Właściwy proces zagęszczania i rozcieńczania moczu zachodzi na terenie rdzenia nerek, w pętlach nefronów. Podstawą tego procesu stanowią długie pętle nefronów przyrdzeniowych oraz cewki zbiorcze a także biegnące w ich pobliżu pętle naczyń prostych. Budowa oraz układ pętli nefronów i cewek zbiorczych umożliwia wytworzenie
w tkance śródmiąższowej nerek wysokiego ciśnienia osmotycznego na skutek gromadzenia w nim substancji osmotycznie czynnych, głównie sodu i mocznika. Układ ten nazywamy wzmacniaczem przeciwprądowym. Rolą naczyń krwionośnych penetrujących rdzeń jest utrzymanie osmolalności rdzenia, tak by nie doszło do wypłukania nagromadzonych
substancji osmotycznych z tkanki śródmiąższowej. Układ naczyń prostych w rdzeniu nerki to wymiennik przeciwprądowy. W kanalikach dalszych i zbiorczych zachodzi ostateczna regulacja ilości wody wydalanej z moczem. Zależna jest ona od obecności wazopresyny. ... zobacz całą notatkę