Radiofonia we Francji Początki Po drugiej wojnie światowej nastąpił we Francji, tak jak i w innych krajach, dynamiczny rozwój radiofonii. Radio było i pozostaje bardzo popularnym medium: w latach 1970tych 93% Francuzów posiadało co najmniej jeden odbiornik radiowy. . Upowszechnianie się radia po drugiej wojnie światowej nie szło jednak w parze ze zmianą przepisów. RTF czyli Radiodiffusion-Télévision Française - pozostawało instytucją dotowaną przez państwo. Jej sytuacja prawna również nie była jasna. Z jednej strony urządzenia techniczne nie należały do RTF, za to posiadała własne dochody, którymi nie mogła swobodnie zarządzać. Największym problemem była kontrola rządowa. To władze decydowały o tym, co będzie na antenie, a także kto będzie zarządzał RTF. Jak wynika z tego, we Francji istniało połączenie dwóch instytucji - radia i telewizji - w jeden organizm prawny. Konsekwencją tego były niejasności i trudności w zarządzaniu każdym z nich. 4 lutego 1959 roku RTF stało się państwowym przedsiębiorstwem publicznym o charakterze przemysłowym i handlowym. Od tej chwili posiadało: własną osobę prawną, finansową, a także autonomiczny budżet. Jednak i tak ważniejsze decyzje podejmowało ministerstwo Finansów. 27 czerwca 1964 roku RTF zmienia nazwę na Office de la Radiodiffusion-Télévision Française w skrócie ORTF. Od tej pory podlegało jedynie kurateli, a nie władzy ministra. Minister informacji stracił zatem część swoich uprawnień, na rzecz rady administracyjnej, która miała określać główne nurty polityki, potrzeby budżetowe, a także dbać o obiektywizm informacji, oraz wysoki poziom merytoryczny programów. Rada administracyjna liczyła 24 przedstawicieli, z czego połowa, 12, była desygnowana przez władze rządowe, pozostali członkowie reprezentowali różne grupy związane z informacją masową. W tym okresie ORTF miało 3 programy France-Inter, France-Culture i France Musique. Ważnym dla radia wydarzeniem było otwarcie w grudniu 1963 roku Domu Radia, co znaczeni zwiększyło możliwości techniczne. Wydarzenia 1968 roku nie pozostały bez wpływu także na funkcjonowanie mediów państwowych we Francji. Dziennikarze, zwłaszcza o poglądach lewicowych, głośno wskazywali, że interwencja władz państwowych w funkcjonowanie mediów publicznych jest zbyt silna oraz, że niezbędne jest dalsze reformowanie. W maju 1972 roku rozpoczęto próby zreformowania ORTF. Ich celom było zwiększenie pluralizmu na antenie oraz ograniczenie dominującej roli rządu. Opracowany plan reformy został przyjęty i wprowadzony w życie w lipcu 1972 roku. Reforma miała zapewnić rzeczywistą dostępność anteny dla wszystkich poglądów, decentralizację i demonopolizację. Władzę nad ORTF miał przejąć prezydent-dyrektor generalny, mianowany dekretem rady ministrów, spośród członków rady administracyjnej, na okres 3 lat. Jednak, wbrew założeniom, reformy z lipca nie osłabiły kontroli państwa nad ORTF. Liczebność rady administracyjnej została zmniejszona, co jednak nie miało na celu obniżenie jej reprezentatywności. Nadal w połowie składała się z przedstawicieli desygnowanych przez państwo, i w drugiej połowie z przedstawicieli środków komunikacji masowej, słuchaczy oraz personelu ORTF. Warto dodać, że państwo pozostało monopolistą. Po pierwsze miało ono przywilej wyłącznego opracowywanie programów przeznaczonych dla całego społeczeństwa, a po drugie nadawania ich za pomocą wszelkich środków technicznych. Ponadto prawo gwarantowało państwu wyłączność instalowania i eksploatacji urządzeń nadawczych.
(…)
…: całodobowe programy muzyczne, z dominacją muzyki klasycznej, 0,9 % audytorium
France Culture: całodobowe programy kulturalne
France Info: aktualności informacyjne RFI: programy dla zagranicy w wielu różnych językach, ponad 25 mln. słuchaczy
RFO: programy dla terytoriów zamorskich w języku francuskim Warto też zwrócić uwagę na znaczenie stacji lokalnych o charakterze publicznym. Dobrym przykładem może być FIP (dla kierowców), ale także 40 innych , które mają łącznie 9% audytorium. W radiofonii prywatnej znaczącą rolę odgrywają głównie dawne stacje peryferyjne - RTL 18%, Europe 1 7%, RMC 2%.
Pod koniec lat '90 w przeciętnym gospodarstwie domowym znajdowało się 6 radioodbiorników, a programy były nadawane przez około 1700 stacji. Ponad 80% Francuzów deklaruje, że słucha radia przynajmniej raz w tygodniu, przy czym średni dzienny czas słuchania radia wynosi przez przeciętnego francuza wynosi 3 godziny. Słuchacze głównie odbierają programy informacyjne oraz muzyczne. Sylwetka słuchacza radiowego nad Sekwaną jest następująca: młody człowiek, aktywny, mieszkaniec miasta, słuchający przeważnie rozgłośni uniwersalnych, rzadziej tematycznych. Najbardziej popularne jest RTL, w dalszej kolejności France Inter…
… określono zasady działania instytucji kierowniczych. Każdego roku komisja parlamentarna ma sporządzać raport o stanie komunikacji audiowizualnej. Realizacja zasada radia i telewizji spoczywa na kierownictwie komunikacji audiowizualnej, składającym się z 9. członków mianowanych na 9. lat przez Prezydenta Republiki, Zgromadzeni Narodowe i Senat. Rolę doradczą spełnia rada narodowa komunikacji audiowizualnej…
… w procentach.
Szczególny charakter ma Radio France International. Nadaje ono audycje zarówno w języku francuskim, jak i w licznych innych językach. W tabeli poniżej przedstawiono dane dotyczące emisji programów RFI w godzinach tygodniowo, uwzględniając języki obce, w których emitowane były audycje. Bibliografia:
Bartłomiej Golka System Medialny Francji, Warszawa 2001 Dom wydawniczy Elipsa Indicateure…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)