Prawo pozytywne Z określeniem tym wiążą się różne znaczenia, najczęściej używane jest w celu przeciwstawienia go jakiemuś innemu rodzajowi prawa.
Prawo pozytywne - rozumiane jako prawo mające w ogóle swe źródło w ludzkiej działalności, np. prawo stanowione, prawo zwyczajowe, prawo precedensów itp. Prawo pozytywne przeciwstawiane jest prawu ponadpozytywnemu tzn. prawu natury, obowiązującemu niezależnie od woli ludzkiej, przez człowieka tylko odkrywanemu, wypływającemu z natury rzeczy, ludzkiej natury, nadawanemu przez istoty nadprzyrodzone, prawu zawsze sprawiedliwemu, najlepszemu. Prawo pozytywne - prawo tworzone przez władzę państwową, w przeciwieństwie do prawa pozapozytywnego tzn. nie stanowionego przez suwerena, np. prawo zwyczajowe. Prawo pozytywne - faktycznie obowiązujące, przy czym zwracano uwagę na empiryczne fakty stanowienia prawa, bądź na fakty stosowania prawa przez sądy i organy administracji, bądź na fakty przestrzegania prawa przez obywateli. Ostatnie stanowisko sprowadza się do stwierdzenia, że brak jest uzasadnienia by wprowadzać pojęcie „prawo pozytywne”, gdyż jego zakres pokrywa się z zakresem prawa w ogóle. „Pozytywne” jest tylko zbędnym dodatkiem do nazwy „prawo” i postuluje się, by z tego dodatku w ogóle zrezygnować. Prawo - niezależnie od sposobu powstawania czy tworzenia, całokształt (zbiór) reguł zachowania o cechach generalności i abstrakcyjności, których nieprzestrzeganie jest zagrożone zastosowaniem przymusu państwowego (typologiczna charakterystyka prawa). Prawo przedmiotowe - prawo podmiotowe
Prawo przedmiotowe - niezależnie od sposobu powstawania czy tworzenia, całokształt (zbiór) reguł zachowania o cechach generalności i abstrakcyjności, które są podstawą decyzji jednostkowych, wydawanych przez organy administracyjne. Jeśli pojęciem prawa nie obejmujemy norm indywidualnych, to pojęcie prawa przedmiotowego jest równoznaczne z pojęciem prawa w ogóle.
Prawo podmiotowe - nie ma jednego ustalonego znaczenia, ale należy podkreślić, że nie jest konstruowane tak, że przyjmuje się tu za punkt widzenia władcy- suwerena, lecz przyjmuje się punkt widzenia adresatów przepisów prawa (przede wszystkim osób fizycznych) i formułuje się wypowiedzi, jakie to „prawa” mają owi adresaci. W centrum uwagi znajdują się tu „prawa” podmiotów, dlatego mówi się o „prawach podmiotowych”. Prawo podmiotowe a uprawnienie: 1. Prawami podmiotowymi nazywane są uprawnienia o szczególnej doniosłości dla obywateli. W tym ujęciu nie każde uprawnienie zyskuje miano prawa podmiotowego. To historycznie (czasu Oświecenia) ukształtowany sposób użycia tej nazwy i występujący przede wszystkim w nauce prawa państwowego. Prawa te, to prawa człowieka i obywatela, inaczej mówiąc wolności obywatelskie. Takie podmiotowe prawa to np. wolność osobista, własność, nietykalność mieszkania, wolność sumienia i wyznania, wolność zgromadzeń i wolność prasy, wolność stowarzyszeń, czynne i bierne prawo wyborcze itp.
(…)
… tylko „prawa podmiotowe” i chroni je, co wyrażone jest w różnych deklaracjach np. Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela z 1789.
Koncepcja pierwotności prawa przedmiotowego
W tej koncepcji uznaje się, że źródłem prawa podmiotowego jest prawo przedmiotowe. Nie uznaje się przyrodzonego prawa człowieka, a twierdzi się, że prawo podmiotowe nadawane jest przez postanowienia prawa przedmiotowego. Tak więc prawo podmiotowe jest czymś wtórnym, późniejszym od prawa przedmiotowego. Teorie negujące istnienie prawa podmiotowego
W obu teoriach z dwóch rodzajów prawa (podmiotowego i przedmiotowego) ostaje się tylko jedno
-> przedmiotowe!
Solidaryzm - prawo podmiotowe jest traktowane, jako koncepcja metafizyczna. „Człowiek nie ma praw, nie ma ich też zbiorowość”. Każdy ma tylko obowiązek do spełnienia w stosunku…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)