11 sierpnia 1944 r. Powojenne dzieje Polskiego Radia rozpoczęła działalność prowizorycznej rozgłośni tzw. "Pszczółki", nadającej najpierw z bocznicy kolejowej w Lublinie, potem przewiezionej do Parku Praskiego w Warszawie. Program zainaugurowano hymnem polskim i odczytaniem manifestu PKWN. Szef: Wilhelm Billing, zastępca: Stanisław Nadzin, spikerzy: Tadeusz Chabros, Igor Sikirycki, Joanna Poraska, Stefania Grodzieńska.
20 listopada 1944 r. na mocy dekretu PKWN Polskie Radio przekształcone zostało w Przedsiębiorstwo Państwowe „Polskie Radio”. Redaktor nacz.: Wilhelm Billing, radio poległe Ministerstwu Informacji i Propagandy. Pierwsze powojenne miesiące i lata to okres odbudowy zniszczonych rozgłośni i uruchamianie nowych na Ziemiach Zachodnich. 1 grudnia 1945 r. uruchomiono stację nadawczą Warszawa II - otrzymała imię Stefana Starzyńskiego. Radiostacja mieściła się w Forcie Mokotowskim. Sygnał wywoławczy Warszawy II oparto na motywach „Warszawianki” Karola Kurpińskiego.
1948 r. Polskie Radio zostało przekształcone w Centralny Urząd Radiofonii, a następnie Komitet ds. Radiofonii "Polskie Radio"; jako centralny organ administracji państwowej podlegało prezesowi Rady Ministrów.
Od 3 października 1949 r. na antenie nadawane były dwa programy ogólnopolskie.
W latach 50. Polskie Radio przeżywało okres intensywnego rozwoju programowego i technicznego.
We wrześniu 1957 r. powstało Studio Eksperymentalne - jedna z nielicznych na świecie pracowni dźwięku, muzyki elektronicznej, pracująca dla kompozytorów, radia, telewizji i filmu.
1 marca 1958 r. pojawił się Program III, odbierany początkowo tylko w Warszawie; od 1962 r. stał się programem ogólnopolskim. "Trójka" zaproponowała nieco inny model radia niż dwa dotychczasowe kanały, a jej adresatami stali się przede wszystkim studenci i młoda inteligencja.
W lipcu 1961 r. nadano pierwszą próbną audycję stereofoniczną.
Lata 60. przyniosły istotne zmiany w sferze programowej - nastąpił rozwój powieści radiowej, nowoczesnych w formie audycji dla młodzieży oraz reportażu literackiego. W styczniu 1966 r. wprowadzono programy nocne (muzyka, serwis informacyjny itd.).
W 1974 r. został postawiony 646-metrowy maszt i nadajnik o mocy 2000 kW w Konstantynowie koło Gąbina, wówczas najwyższy na świecie. Dzięki niemu wzrósł znacznie zasięg Programu I. Polskiego Radia można było słuchać nie tylko w całej Europie, lecz także w Afryce Północnej i na Wschodzie oraz na ogromnym obszarze ówczesnego Związku Radzieckiego.
W latach 70. pojawiły się audycje nadawane na żywo: "Lato z Radiem" (od 1971 r.), "Sygnały Dnia" (od 1973 r.), "Cztery Pory Roku". Słuchacze doskonale znali dziennikarzy prowadzących te bloki programowe: Sławomira Szofa, Tadeusza Sznuka, Tadeusza Cichomskiego
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)