To tylko jedna z 6 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
POWOJENNA KRYTYKA LITERACKA KRYTYKA LITERACKA - to część piśmiennictwa zajmująca się literaturą, niekiedy zbliżająca się do nauki o niej, innym razem do samej twórczości literackiej.
Podstawowa cecha krytyki jest to, iż NIE ZADOWALA SIĘ ONA SAMYM OPISEM UTWORÓW , kierunków, ale CHCE AKTYWNIE WPŁYNĄĆ NA KSZTAŁT AKTUALNIE TWORZĄCEJ SIĘ LITERATURY .Dokonuje tego przede wszystkim poprzez formułowanie ocen poszczególnych utworów, ustalanie hierarchii autorów w bieżącym życiu literackim. Może tez spełniać tzw.funkcje postulatywne, to jest domagać się od pisarzy podejmowania jakiejś tematyki, określonych postawy społecznej, politycznej, kształtowania języka ich utworów zgodnie z wybraną doktryną artystyczną.
Krytyka literacka JEST swego rodzaju POŚREDNIKIEM MIĘDZY AUTORAMI A ICH PUBLICZNOŚCIĄ . W krytyce literackiej poszczególnych epok dobrze odbijają się ich charakterystyczne cechy, np. tendencje filozoficzne, psychologiczne, postawy polityczne i społeczne, style literackie.
W latach 1945-1975 rola krytyki w życiu literackim i jej oddziaływanie na literacką świadomość, choć także na samą literaturę, była bardzo duża. Krytyka stanowiła teren zasadniczych dyskusji nad kształtem odbudowującej się kultury i reprezentowała odmienności światopoglądowych stanowisk pełniej niż mogła to czynić publicystyka polityczna.
Również po Pażdzierniku krytyka zachowała swą szczególną wagę w życiu umysłowym. Zarzuciła prawie zupełnie doktryny i postulaty, jeśli występowały one, to u drugoplanowych publicystów przedstawiających oficjalne oczekiwania polityki kulturalnej.
Funkcją zasadniczą stało się rozpoznanie literackiej rzeczywistości i pośrednictwo miedzy sferą twórczości a publicznością czytającą.
Formy wypowiedzi krytycznej
-Recenzja rejestrująca literackie nowości - promowana przez redakcje głównych miesięczników literackich „Twórczości” i „dialogu”. Na warsztacie najwybitniejszych krytyków przeradza się ona w studium interpretacyjne, wydobywające istotne wartości artystyczne i intelektualne nowego utworu i wskazujące jego znaczenie pośród poszukiwań pokrewnych. Pozostawała jednak wypowiedzią przedstawiająca ściśle indywidualny punkt widzenia, własne zainteresowania i gusty krytyka. Zbiory szkiców publikowane następnie w postaci książkowej nie stanowiły tylko przeglądu literackich nowości, lecz podporządkowane były jakiejś myśli nadrzędnej: zagadnieniu odnajdywanemu w rozmaitych przejawach twórczości bieżącej, tezie dotyczącej obecnych przemian literackich.
Temu wzorcowi krytyki najbliżsi byli
RYSZARD MATUSZEWSKI -
„ Doświadczenia i mity” 1964 -
uważał za pierwszoplanowe zadanie dostarczenie informacji i porządkowanie produkcji aktualnej, a śledząc ja skrupulatnie, zwłaszcza poezje, cenił najwyżej talenty dojrzałe oraz artystyczne mistrzostwo potwierdzone trwałymi dokonaniami
(…)
…-z podręcznika lub 1914- z Internetu, źródła podają dwie daty) współzałożyciel Klubu S(1932-1935)wydał tomik wierszy(z J.Kottem i W.Pietrzakiem). Po wojnie sekretarz redakcji „Kuźnicy” (1946-1950), od 1950 w Warszawie zastępca redaktora naczelnego tygodnika „Nowa Kultura”. Krytyk literacki, autor wielu antologii oraz wypisów i podręczników szkolnych- które przez długi czas utrzymywały pewien stereotyp wiedzy…
… KIJOWSKI- był krytykiem twórczości prozatorskiej, „Arcydzieło nieznane” 1964
„Szósta dekada” 1972-
powieść jako kluczowy gatunek literacki- stanowi ona najwierniejsze świadectwo swego czasu, a obecnie najpełniej odzwierciedlające dylematy, przed jakimi stoi literatura
między jej moralistycznymi filozoficznym powołaniem a rozpadem systemów myślowych
na podstawie których mogłaby powołanie to realizować…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)