To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
PLANOWANIE STRATEGICZNE
Plan jest dziś tylko narzędziem połączenia polit. ogólnej i strategii działalności przeds. tzn
zarządzania strateg.
I. PLANOWANIE W PRZEDSIĘBIORSTWIE.
Planowanie stanowi istotna dziedzinę zarządzania przeds. Idea „Dobry kierownik planuje
swoje działania” zastała rozwinięta po II Wojnie Swiat., gdyż :
1. Rozwinęły się techniki finansowe i księgowe; w przedsiębiorstwach utworzono zespoły do
spraw planowania,
2. Nastąpił wzrost wielkości przeds., rozszerzyło się pole ich działalności, zarówno w sensie
geogr., jak i oferowanych produktów,
3. Wdrażanie technik planowania makroekon. i prognozowania,
4. Rozwinęły się metody ilościowe prognozowania i badania rynku.
W latach 1950-70 proces planowania realizowano w ramach trzech etapów :
1. Ustalenie celów (nie należy ich mylić z celami ogólnymi przedsiębiorstwa), które
zazwyczaj mają charakter mierzalny (obroty, zysk, st. wzrostu) i są rozłożone w
czasie, następnie są one przekształcane w konkretne cele szczegółowe, zadania i
działania krótkookres.
2. Opracowanie programu działania, na podstawie podst. funkcji przeds., który zmierza do
osiągnięcia określonych wyników; zazwyczaj obejmuje on okresy wieloletnie.
3. Sporządzanie budżetu; po określeniu programów plan rozpisuje się na okresy roczne w
formie budżetów, a te z kolei rozdzielane są na poszczególne części przeds. (funkcje,
wydziały, służby); za realizację budżetu odpowiadają już kierownicy; wyniki określa się w
formie mierzalnej; wielkość prod., wartość sprzedaży, wydajność itd. Ich realizacja jest
realizowana po upływie każdego roku lub częściej; rozbieżności między wielkościami
przewidywanymi i rzeczywistymi bada kontroler budżetu.
Powyższa koncepcja planowania jest szeroko upowszechniona głównie w dużych , bardzo
sformalizowanych przeds. Podstawowe zarzuty to :
1. Plan zbyt łatwo utożsamiany jest z procedurą planowania (z pisemnym
przedstawieniem celów gł., szczegółowych, zadań i środków realizacji); kładzie
akcent raczej na formalizowanie procedur niż na formułowanie planu, tzn. na
strategię.
2. Prowadzi ona do pogłębienia ociężałości biurokratycznej, a zwłaszcza zwiększenia liczy
formularzy; Każda część organizacji stara się wyolbrzymiać swoje zapotrzebowanie na
zasoby i minimalizować swoje zadania, prowadzi do złego wykorzystywania zasobów, z
drugiej strony ociężałość biurokratyczna realizuje ustalone cele i zadania, nie poszukuje się
natomiast innowacji.
3. Technokratyczność (o ile uprzywilejowuje narzędzie – planowanie kosztem jego rezultatu
– strategii); koncepcja ta daje do zrozumienia , że przedsiębiorstwa, które planują, mają tym
samym strategię i w konsekwencji będą bardziej sprawne, niż przeds., które nie planują;
badania tego nie potwierdzają.
4. Planowanie traktuje się jako konieczność i postęp w dziedzinie zarządzania wielkimi
przeds., usytuowanymi na mniej lub bardziej zróżnicowanych rynkach, które mają możliwość
stałego wzrostu i nie przewidują wielkich zmian; kryzysy lat 70-tych pokazały iż planowanie
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)