To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Święty Augustyn po zdobyciu „wiecznego” miasta - Rzymu przez Wizygotów w roku 410, podjął się odpowiedzi na pytania: jeżeli upadł Rzym, to w takim razie czy jest jeszcze coś pewnego? Jako mogło dojść do tego? Niektórzy winę zrzucali na chrześcijan, gdyż to oni zniszczyli kul bogów. W dziele „O państwie Bożym” pisanym od 413 do 426 r. odpowiadając wprost na zarzuty wobec chrześcijan, starał się wykazać, że Rzym stał się ofiarą zwyczaju wojny, który sam poprzez wieki narzucał innym narodom. O wiele ważniejsza jest teologiczna koncepcja historii świata, jaką Augustyn zawarł w swoim traktacie.
Święty Augustyn w swoich rozważaniach nakreślił dwie koncepcje państwa: doczesnego i doskonalszego, trwającego wiecznie. Ludzie na przestrzeni wieków podzielili się na dwa obozy, jeden pozostający przywództwem Chrystusa i tak powstało pierwsze wspomniane państwo - civitas Dei, czyli Państwo Boże. Drugi obóz zaś to państwo pod znakiem szatana - civitas terrena, czyli Państwo ziemskie. Oczywiście uzupełniają się one, bo oto ludzie krocząc po ziemi, prawdziwe swe królestwo mają tylko w Państwie Bożym. Państwa ziemskie przemijają, wiecznie trwać będzie jedynie Kościół na czele z Chrystusem. Na ziemi mieszkańcy tego państwa są tylko pielgrzymami, ojczyzną jest niebo. Państwo ziemskie zaś istnieje jedynie z woli Bożej, jest karą za grzechy, ale jego praw należy przestrzegać. Istotą dziejów świata jest nieustanne zmaganie się tych dwóch państw, które poprzez sześć epok doprowadzić ma sprawiedliwych do epoki siódmej, to jest królestwa Bożego. Człowiek od samego początku był podzielony na dwa zastępy - tych kroczących z Bogiem i idących przeciwko niemu. W wyniku zaś grzechu pierworodnego w dalszych pokoleniach to rozbicie stało się bardziej wyraziste. Termin „państwo Boże” zaczerpnięty został z Księgi Psalmów, gdzie Jeruzalem i Babilon są symbolami dwóch przeciwstawiających się królestw. Pierwszy z nich to królestwo światłości, naród wybrany, drugi zaś królestwo ciemności, szatańskie. Myśliciel jednak znacznie rozszerzył pojęcie państwa Bożego. U niego państwo to znajduje się częściowo we wszystkich państwach ziemskich, nie ogranicza się do żadnego narodu. Podstawą państwa Bożego jest miłość Boża, a państw ziemskiego egoistyczna miłość własna. Pierwsze zbudowane jest na łasce Bożej, drugie na naturze zepsutej grzechem. Życie na ziemi, jak pisze autor jest niedoskonałe, gdyż działa przekleństwo grzechu. Pojęcie państwa Bożego nie utożsamia się u myśliciela z Kościołem. Oznacza ono zespół wszystkich dobrych pierwiastków w społeczności ludzkiej, początkami zaś swymi jest dawniejsze od Kościoła. Podobnie państwo ziemskie nie pokrywa się z państwem świeckim. Ani Kościół zatem nie jest wyłącznie państwem Bożym, ani państwo świeckie wyłącznie państwem szatana.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)