To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Założenia metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Nazwa metody „Ruch Rozwijający” wyraża główną ideę metody tj. posługiwanie się ruchem jako
narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju.
System ćwiczeń w tej metodzie wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w
kontakcie z dorosłymi tj. z tzw. baraszkowania.
Podstawowe założenia metody to rozwijanie ruchem trzech aspektów:
1. świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
2. świadomości przestrzeni i działania w niej,
3. dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Metodę stosuje się w Polsce w pracy z następującymi grupami dzieci:
- upośledzonymi umysłowo,
- autystycznymi,
- z mózgowym porażeniem dziecięcym,
- z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania,
- z niekorzystnych środowisk wychowawczych, np. domów dziecka, rodzin dysfunkcyjnych
- głuchymi i niewidomymi.
Metoda ta bywa wykorzystywana jako wstępny etap do innych zajęć terapeutycznych. np. dla
dzieci mających trudności w czytaniu i pisaniu lub jako część programu terapii psychologiczno logopedycznej dzieci jąkających się lub psychoterapii dzieci nerwicowych.
Organizacja ćwiczeń i grup zajęciowych
Metodę można stosować indywidualnie - z jednym dzieckiem lub grupowo. Preferowane są jednak
zajęcia grupowe, gdyż zapewniają one dziecku lepszy kontakt z dorosłymi lub innymi dziećmi.
Liczebność grupy: 6-14 dzieci. Wiek uczestników: nieograniczony, zarówno osoby dorosłe jak i
dzieci. W instytucjach opiekuńczo-wychowawczych w zajęciach brać powinien udział cały personel.
Zajęcia muszą odbywać się systematycznie, minimum raz w tygodniu, czas trwania 1 spotkania około godziny. Początkowo zajęcia mogą być krótsze (20-30 minut) zależnie od samopoczucia i
możliwości dzieci. Należy zapewnić odpowiednie warunki lokalowe: przestrzeń, odpowiednie
podłoże (najlepiej parkiet), świeże powietrze. Nie potrzeba żadnych urządzeń lub pomocy do
ćwiczeń. Najlepszym przyrządem dydaktycznym dla dziecka jest ciało dorosłego. Czasami
potrzebne są materace lub koce np. gdy dzieci mają znaczne kalectwo fizyczne. Ćwiczyć należy
boso, bo zapewnia to najlepszy kontakt z podłogą.
Prowadzeniem grupy powinny zajmować się 2 osoby (przeszkoleni terapeuci).
Korzyści płynące ze stosowania metody W. Sherborne
- Daje pozytywne odczucie w kontakcie z innym człowiekiem.
- Wyzwala swobodę zachowań i naturalność.
- Daje okazję do rozładowania energii.
- Jest próbą pokonania własnych zahamowań wynikających z uprzednich doświadczeń
- Daje radość.
- Wyzwala zaangażowanie.
- Daje możliwość zaspokojenia własnych potrzeb.
- Daje pewność siebie.
- Daje możliwość poczucia się w innej roli niż na co dzień.
- Zbliża do siebie uczestników zajęć.
- Daje radość z działania w grupie.
- Przyjemność dawania innym radości.
- Daje okazję do wspomnień, przypomnienia sobie zdarzeń z dzieciństwa.
- Daje okazję do bliskiego kontaktu fizycznego bez uruchamiania sfery seksualnej.
- Daje poczucie partnerstwa.
- Możliwość odczuwania przyjemnych doznań płynących z własnego ciała
Kategorie ruchu w metodzie W. Sherborne oraz ich opis
1. Ruch prowadzący do poznania własnego ciała
Ruchy należące do tej kategorii pozwalają na stopniowe poznanie poszczególnych części ciała, co
stanowi sprawę kluczową. Szczególne znaczenie mają stopy, kolana, nogi, biodra, gdyż na nich
opiera się ciężar ciała oraz stanowią one łącznik między człowiekiem a podłożem ziemią, podłogą).
Kontrola nad ruchami tych części ciała to gwarant utrzymania równowagi. Poznanie własnego ciała
i kontrola nad jego ruchami prowadzi do ukształtowania się własnej tożsamości: wyodrębnienia
własnego „ja” od otoczenia „nie-ja”.
2. Ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym
Celem tej kategorii ruchu jest wykształcenie orientacji w przestrzeni, aby na tej podstawie mógł
wytworzyć się związek między człowiekiem a otoczeniem, a w rezultacie poczucie swobody
pacjenta w przestrzeni bez lęku, zagrożenia itp. Kategorie 1 i 2 występują równolegle i są ze sobą w
ścisłym związku w czasie zajęć.
3. Ruch wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem
Zasadniczym celem czynności ruchowych tej kategorii jest zachęcanie uczestników zajęć do
nawiązania pozytywnych i znaczących kontaktów z innymi osobami, opartych na wzajemnym
poznaniu i zrozumieniu potrzeb partnera oraz na wzajemnym zaufaniu.
Ze względu na typ ruchu R. Laban klasyfikuje związki międzyludzkie jako:
a) Ruch „z”
b) Ćwiczenia ruchowe, w których 1 partner jest bierny, drugi zaś aktywny i opiekuńczy względem
niego.
c) Ruch „przeciwko”
Ćwiczenia ruchowe, których celem jest uświadamianie uczestnikom ich własnej siły przy
współdziałaniu z partnerem bez elementów agresji. Z tego powodu nie wskazane jest pobudzanie do
przyjmowania postaw konkurencyjności, wyłanianie zwycięzców i pokonanych. Musi nastąpić
zamiana ról z aktywnej (atakujący) na bierną (broniący się) i odwrotnie. Ćwiczenia ta umożliwiają
wyładowanie nagromadzonych napięć nerwowych
d) Ruch „razem”
Ćwiczenia ruchowe, które wymagają jednakowego zaangażowania partnerów i prowadzą one do
wytworzenia harmonii i równowagi. Warunkiem osiągnięcia sukcesu w tym zakresie jest wzajemne
zaufanie, zrozumienie, współpraca i równy wkład fizyczny.
4. Ruch prowadzący do współdziałania w grupie
Różnica w porównaniu z opisanymi powyżej ćwiczeniami dotyczy liczebności uczestników. Jest
ona większa - najpierw ćwiczenia wykonuje się w trójkach, a potem z całą grupą W ćwiczeniach
ruchowych „z” 2 osoby mogą zajmować się trzecią. W ćwiczeniach „przeciwko” kilka osób
jednocześnie atakuje jedną, co stosuje się w sytuacjach, gdy jeden z członków grupy jest silniejszy
lub cięższy niż pozostali. W ćwiczeniach „razem” współdziała kilka osób.
5. Ruch kreatywny
Ruch ten jest spontaniczny, kreatywny i swobodny - np. taniec wyzwolony. Ma pomóc w sposób
twórczy wyrazić „siebie”.
Metodę stosuje się w Polsce w pracy z następującymi grupami dzieci:
- upośledzonymi umysłowo,
- autystycznymi,
- z mózgowym porażeniem dziecięcym,
- z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania,
- z niekorzystnych środowisk wychowawczych, np. domów dziecka, rodzin dysfunkcyjnych
- głuchymi i niewidomymi.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)