To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Metoda berlińska.
Zabezpieczenie pionowych ścian wykopów wykonuje się dwoma sposobami:
• w gruntach nawodnionych wbijamy ściankę szczelną wraz z jej rozparciem lub zakotwieniem,
• w gruntach nienawodnionych ustawiamy zabezpieczenia złożone z pali stalowych, ich rozparcia lub zakotwienia oraz deskowania.
Zabezpieczenia wykopu ściankami szczelnymi niczym nie różnią się od innych robót tego typu. Ścianki wbija się w warstwę nieprzepuszczalną, względnie dno wykopu osłoniętego ścianką zamykamy korkiem uszczelniającym. Zabezpieczenie wykopu w gruntach nienawodnionych tak zwaną metodą berlińską składa się z następujących operacji (rys. 10.29)
• wzdłuż ścian wykopu wbijamy dwuteowniki jako elementy, słupy nośne szalowania wykopów,
• drążymy wykop i zakładamy deskowanie potwierdzając je do słupów nośnych,
• zakładamy rozpory lub kotwimy słupy dla dużych głębokości wykopu.
Dwuteowniki są wbijane w odstępach co 2-2,5 m na głębokość od 1,5 do 3 m poniżej dna wykopu. Można je wbijać z powierzchni ziemi w terenie nieuzbrojonym i w niezbyt zwarty grunt. W terenie uzbrojonym wykonujemy przekop do głębokości 2 m, aby odsłonić wszelkie instalacje, a w warunkach gruntu zwartego najpierw nawierca się otwór, aby swobodnie pogrążyć w nim dwuteownik i dopiero jego dolną część wbijamy w zwarty grunt, uzyskując stosowne jego utwierdzenie jako słupa nośnego. Bale lub dyle drewniane czy stalowe są układane między stopkami dwuteowników z przystosowaniem ich długości dokładnie do rozstawu słupów, albo są one zaczepiane śrubami o wewnętrzną półkę dwuteownika. W ostatnim przypadku bale, dyle mogą być znacznie dłuższe i mogą łączyć kilka słupów. W zależności od głębokości i szerokości wykopu słupy rozpieramy dodatkowo rozporami ustawionymi w jednym lub kilku poziomach. Podobnie można przewidzieć jedno lub wielopoziomowe ich zakotwienie w gruncie nienaruszonym.
Do rozparcia wykopów o szerokości 6-10 m używa się pojedynczych stempli drewnianych lub rur stalowych. Są one mocowane do podłużnych belek podtrzymujących kilka słupów szalowania. W wykopach bardzo szerokich rozpory są konstruowane jako pewien układ kratowy, aby zmniejszyć długość elementów i wyeliminować możliwość ich wy boczenia. Głównym elementem rozparcia jest stosunkowo krótka, sztywna bet-ka-blachownica lub kratownica, do której przylegają krótkie stemple prostych rozpór bądź zastrzałów (rys. 10.30). Stemple i zastrzały są łączone bezpośrednio ze słupami szalowania. Zaletą konstrukcji rozporowych jest prostota ich montażu, niski koszt, łatwość demontażu i możliwość wielokrotnego użycia. W niedostępnym terenie zwartej zabudowy można je wykorzystać jako pomosty do robót pomocniczych i transportu. Kotwienie szalowania składa się z poziomych podłużnych belek bezpośrednio podpierających słupy i kotwi osadzonych w gruncie i połączonych z belkami. Kotwie wykonuje się w otworach wiertniczych o średnicy 1(M0 cm i głębokości 6-12 m, które w gruntach nieustabilizowanych zabezpiecza się rurami obsadowymi. Do otworu wprowadza się cięgno stalowe lub z tworzyw sztucznych i zabetonowuje wprowadzając zaprawę pod ciśnieniem. Elementem nośnym kotwi jest jedna lub kilka buław uformowanych w gruncie. Koniec kotwi po jej wstępnym naciągu jest zablokowany połączeniem z podłużną belką podchwytującą szalowanie. Najważniejszą zaletą kotwienia jest wzbudzenie współpracy szalowania ze skarpami wykopu, co ogranicza naruszenie terenu i zapobiega osiadaniu fundamentów w jego sąsiedztwie. Kotwie nie zajmują przestrzeni wykopu i tym samym ułatwiają wszelkie roboty budowlane. Ich wadą jest duży koszt, dość złożony, czasochłonny proces wykonawstwa i niemożliwość demontażu, co może się okazać niekorzystne ze względu na inne urządzenia podziemne. Mogą one utrudniać inne roboty podziemne.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)